Τὸ Τραγοῦδι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

 

Βίκος, Ζαγοροχώρια

Μπῆκε τὸ φθινόπωρο μὲ χρυσαφένια φτερά, ζωγραφίζοντας τὰ βουνὰ μὲ πορτοκαλὶ καὶ κόκκινο. Στὸ χωριό, οἱ ἑτοιμασίες γιὰ τὸν χειμῶνα ξεκίνησαν μὲ ἱερὴ συνείδηση.

Ὁ παππούς Μητρὸς κόβει ξύλα στὴν αὐλή, ὁ ρυθμός του πελέκη τοῦ μοιάζει μὲ παλιὸ τραγοῦδι. Ἡ γιαγιὰ Ἑλένη μαζεύει τὰ τελευταῖα φασόλια, τὰ δάχτυλά της χορεύουν ἀνάμεσα στὰ φυλλώματα.

"Γιατί βιαζόμαστε τόσο, γιαγιά;" ρωτᾶ ὁ ἐγγονός της.

"Γιατί ἡ φύση μᾶς δίδαξε, παιδί μου," ἀπαντᾶ ἐκείνη σοφά. "Κοίτα τὰ πουλιὰ ποὺ ταξιδεύουν νότια, τὸν σκίουρο ποὺ γεμίζει τὴν ἀποθήκη του. Ὁ χειμῶνας δὲν περιμένει τοὺς ἀπρόσεκτους."

Τὸ σούρουπο πέφτει ἤπια. Ὁ καπνὸς ἀπὸ τὶς καμινάδες ἀνεβαίνει σὰν προσευχὴ πρὸς τὸν οὐρανὸ ποὺ ροδίζει.

Ἠθικὸ Δίδαγμα:

Ἡ σοφία βρίσκεται στὴν προνοητικότητα. Ὅποιος προετοιμάζεται μὲ ταπεινότητα καὶ ἐργατικότητα, ἀντιμετωπίζει τὶς δυσκολίες μὲ γαλήνη καὶ ἀξιοπρέπεια.

Κείμενο και φωτογραφεία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.