Φθινόπωρο... του Τάσου Λειβαδίτη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιάννη Ρίτσου

Αγόριανη, Παρνασσού

Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη,
έναν φυλακισμένο να τραγουδά,
μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της,
ένα παιδί που να μη ρωτά.
Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου
να γείρει η χαμένη ζωή μου.
Τάσος Λειβαδίτης

☆☆☆

Αυτή η σιωπή του Φθινοπώρου πως με γοητεύει.
Θαρρείς και κάτω από τον δικό μας κόσμο υπάρχει θαμμένος ένας άλλος που ο αέρας του είναι μια " θαυματουργία!"
Οδυσσέας Ελύτης

☆☆☆

Είναι όμορφα με το φθινόπωρο. Ανασαίνω. Ο ήλιος χάνει
τη δεσποτεία του, την τρομερή έπαρσή του. Τα πάντα ημερεύουν·
τα πάντα επιστρέφουν στον εαυτό τους...
Γιάννης Ρίτσος

☆☆☆

Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και πιο πολύ το φως σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος.
Τάσος Λειβαδίτης


Κείμενα και φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.