Ένας από τους διαδόχους του Γιάννη Μαρή, ο Ανδρέας Αποστολίδης, ο οποίος όχι μόνο δεν κρύβει τον θαυμασμό του για αυτόν μα δηλώνει ευθαρσώς τις επιρροές του, που συνίστανται σε αναφορές, σε τίτλους των βιβλίων (το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, Το χαμένο παιχνίδι, παραπέμπει στο Μεγάλο παιχνίδι εκείνου) ή σε ονόματα των ηρώων του. Συγκεκριμένα στο αστυνομικό μυθιστόρημα, Το χαμένο παιχνίδι, στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου, γράφει « το όνομα Ιορδάνης Ράμογλου είναι όνομα ήρωα από το βιβλίο του Γιάννη Μαρή Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη».
Ο συγγραφέας ζωγραφίζει τις ιστορίες του με ελληνικό χρώμα. Το χαμένο παιχνίδι είναι ένα βιβλίο με λιτή γραφή, πυκνογραμμένο, με έξυπνο χιούμορ και ζωντανούς χαρακτήρες.
Η ιστορία αυτού του αστυνομικού μυθιστορήματος διαδραματίζεται λίγες ημέρες μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, τη στιγμή της κατάληψης της εξουσίας από τους Συνταγματάρχες. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται σε μια πολυκατοικία στο Κολωνάκι. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο σαρανταπεντάχρονος δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου σημαντικό ρόλο έχει και ο αστυνόμος Άρης Ζαφείρης (ο Οικονόμου και ο Ζαφείρης είναι επίσης πρωταγωνιστές στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ανδρέα Αποστολίδη με τίτλο Τα εγκλήματα στη πανσιόν Απόλλων).
«…Ο δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου δεν μπορούσε να κοιμηθεί, βρισκόταν σε υπερένταση, στριφογύριζε ανήσυχος στο κρεβάτι του και όσο περνούσε η ώρα τα νεύρα του δοκιμάζονταν όλο και περισσότερο δεν τον άφηνε να ησυχάσει μία πνιχτή φωνή που δυστυχώς ήταν βέβαιος ότι είχε ακούσει μέσα στην απόλυτη σιγαλιά της νύχτας…
Εντείνοντας στο έπακρο την ακοή του …. συνέλαβε έναν ακαθόριστο βόμβο, που όμως ήταν πλέον οικείος και υποδήλωνε μετακίνηση βαριών στρατιωτικών οχημάτων.
… Την ώρα ακριβώς που το τελευταίο αυτό τανκ αποτραβιόταν από το χώρο του Χίλτον για το Γουδί, ένας απελπισμένος άντρας περνούσε την τριχωτή θηλιά στο λαιμό του….»
Ένας απαγχονισμός σε διαμέρισμα της οδού Ηροδότου στο Κολωνάκι, στις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος του 1967• περίεργες συγγένειες σε μία αθηναϊκή πολυκατοικία που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, ένας κομψευόμενος αστυνομικός στο Γ’ Αστυνομικό Τμήμα της οδού Υψηλάντου• ύποπτες οικονομικές δοσοληψίες ανάμεσα σ’ έναν συμβολαιογράφο κι έναν σκηνοθέτη, ανάμεσα στους ενοίκους και τους συγγενείς της πολυκατοικίας…
*Εκδόσεις Άγρα 1995, Β’ Έκδοση.
**Ο Ανδρέας Αποστολίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Είναι συγγραφέας, μεταφραστής και σκηνοθέτης. Στα ελληνικά Γράμματα εμφανίστηκε το 1988 με τη συλλογή διηγημάτων "Ζωγραφικοί πίνακες και ιδιότροπα ζώα". Τη δεκαετία του '80 άρχισε να μεταφράζει λογοτεχνικά βιβλία, με εμφανή μάλλον προτίμηση στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Το 1995 εμφανίστηκε ως συγγραφέας της αστυνομικής λογοτεχνίας με το μυθιστόρημα "Το χαμένο παιχνίδι". Ακολούθησαν: "Το φάντασμα του μετρό" (1998), "Εγκλήματα στην πανσιόν "Απόλλων" (2000), "Λοβοτομή"(2002), "Διαταραχές στα Μετέωρα" (2003). Εξέδωσε επίσης τις συλλογές αστυνομικών διηγημάτων "Αστυνομικές ιστορίες γιο πέντε δεκαετίες" (1998) και "Είσαι ο Παπαδόπουλος!" (2009). Το 2006 κυκλοφόρησε η μελέτη του "Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων. Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές". Το 2009 εξέδωσε τη συλλογή δοκιμίων "Τα πολλά πρόσωπα του αστυνομικού μυθιστορήματος".
Ως σκηνοθέτης έχει γυρίσει ταινίες μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και περισσότερα από εκατό επεισόδια της τηλεοπτικής εκπομπής "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα". Σκηνοθέτησε επίσης, τη σειρά "Δύο φορές ξένος" -για τις υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τον 20ό αιώνα-, είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια της σειράς "1821", ενώ το ντοκιμαντέρ του "Ένας τόπος χωρίς ανθρώπους" -για την άγρια φύση και τις νομαδικές φυλές της Τανζανίας (2009)- είχε διεθνή απήχηση.
Έλαβε μέρος, με διηγήματα του, και στους τρεις πρώτους τόμους των "Ελληνικών εγκλημάτων" (2007, 2008 και 2009). Είναι πρόεδρος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.
***Αποσπάσματα και κριτικές που γράφτηκαν στον Τύπο για το συγκεκριμένο βιβλίο του Ανδρέα Αποστολίδη.
…"Το χαμένο παιχνίδι" θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να λάβει υπερδιπλάσια έκταση σελίδων. Ο Αποστολίδης όμως προτιμά τη λιτή διατύπωση, τον στρογγυλό λόγο, απορρίπτει τα περιττά, και με σύντομες αλλά ουσιαστικές πινελιές συνδέει τα περιστατικά της ιστορίας του με το παρελθόν, προσθέτοντας πολιτικές και κοινωνικές αποχρώσεις.
"Το χαμένο παιχνίδι" μπορεί να αποτελέσει έντονο πειρασμό για έναν ικανό σκηνοθέτη του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης.
Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 5-9-1995
Το χαμένο παιχνίδι
…το "Χαμένο Παιχνίδι" έχει σαφείς αναφορές στο κλασικό βρετανικό μυθιστόρημα του είδους που γνώρισε μεγάλη άνθηση στη δεκαετία του 1930. Το έγκλημα που διαπράττεται σε διαμέρισμα μιας αστικής πολυκατοικίας (στο Κολωνάκι), οι κατόψεις των διαμερισμάτων και το γενεαλογικό δέντρο που μας ενδιαφέρει, θυμίζουν έντονα τον λαβύρινθο εν είδει πνευματικής άσκησης που μας έδινε ο Τζον Ντίκσον Καρ, π.χ., σε ανάλογα μεγαλοαστικά βρετανικά σκηνικά.
Ο εγκλεισμός και η κλειστοφοβική διάθεση ενισχύονται από τη διόλου τυχαία ιστορική τοποθέτηση στις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος, τον Απρίλιο του 1967.
…το αποτέλεσμα έχει τέτοια δύναμη σε συνειρμούς, ώστε το "Χαμένο Παιχνίδι" να δείχνει σαν στοίχημα κερδισμένο.
Νίκος Βατόπουλος
Δημοσιογράφος
Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30-7-1995
Το χαμένο Παιχνίδι
…οι προθέσεις του συγγραφέα δικαιώνονται, όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να δώσει ένα αξιοπρεπές δείγμα ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά και γιατί πέτυχε να εναρμονίσει τα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους με μια χροιά λεπτής ειρωνείας για τον τρόπο που το χειρίστηκαν μέχρι σήμερα τόσο στην πεζογραφία όσο και στον κινηματογράφο.
"Το χαμένο παιχνίδι" δεν μπορεί να θεωρηθεί έργο πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστοριογράφου. Η χάραξη των προσώπων που κινούνται, η σταδιακή είσοδός τους στα δρώμενα, το εύκαμπτο των μικρών κεφαλαίων και ο παράγοντας του απρόοπτου - χαρακτηριστικό του είδους -μας επιβάλουν την νουβέλα σαν ένα "κερδισμένο παιχνίδι".
Τάκης Μενδράκος
Κριτικός Λογοτεχνίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.