Ελεύθερη να ‘ναι η ψυχή μας…

Σκέφτομαι, αισθάνομαι, ελπίζω… Εύχομαι να ονειρευόμαστε με μάτια ανοιχτά, όνειρα με χρώματα του ουράνιου τόξου και με ατέλειωτα ευωδιαστά γιασεμιά. Ελεύθερη να ‘ναι η ψυχή μας… ό,τι ευχάριστο και αγαπημένο στη ζωή σας! Χαιρετώ σας… Αίγλη Μότσιου.

Κυριακή 20 Ιουλίου 2025

Επί καλώ της Αίγλης Μότσιου

Καλαρρύτες Ιωαννίνων

Αρκετά…

Αποφάσισα λίγο αργά, βέβαια, να μην επιτρέπω κι άλλη αγένεια κι άλλη απρέπεια στη ζωή μου.

Είναι αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται από τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ζούμε.

Άρχισα να το συνειδητοποιώ μετά τα 50 χρόνια μου είναι η αλήθεια.

Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας ζωής για να αρχίσει να «πιάνει ο σπόρος» που είχε «φυτέψει» ο αείμνηστος πατέρας μου όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό σχολείο. «να διαλέγεις ευγενικούς και ήρεμους ανθρώπους στη ζωή σου» μου είχε πει,

επίσης μου είχε πει:

«εκεί που είναι να πεις κακογιάννη πες καλογιάννη», ένα γράμμα αλλάζει και δεν κοστίζει.

Η αλήθεια είναι πως δεν με βοήθησε η κοινωνική «ζούγκλα» χωρίς κανόνες και ίχνος αξιοπρέπειας που ζούμε όλοι μας αναγκαστικά, ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ειδικότερα της δεκαετίας 2009-2019 της λεγόμενης δεκαετίας της μνημονιακής κρίσης.

Με ΦΑΡΟ το ήθος του πατέρα μου άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και τότε είπα στον εαυτό μου:

Ας είναι.

Άργησα αλλά τα κατάφερα.

Άργησα αλλά το κατάλαβα.

Άργησα αλλά αυτό ήταν.

Μόλις αντιλαμβάνομαι αγενή και άξεστο άνθρωπο φεύγω.

Απομακρύνομαι.

Διακόπτω σχέσεις με γνωστούς, συναδέλφους, συναθλητές, γείτονες. Με όποιον τέλος πάντων. Ακόμη και συγγενείς ή φίλους.

Απαιτώ ευγένεια ακόμη και από τη συντροφική μου σχέση. Δεν «παραγνωρίζομαι».

Ψωνίζω μόνο από μαγαζιά με ευγενικούς υπαλλήλους και φυσικά ευγενικά «αφεντικά». Δεν ξαναπερνάω ούτε «απ έξω» από μαγαζιά που ξέρω ότι ο υπάλληλος ή το «αφεντικό» δεν θα σου πει καλημέρα ή ακόμη χειρότερα θα είναι «ξινισμένη». Δεν θα σου πει ευχαριστώ όταν τον πληρώσεις γι αυτό που αγόρασες.

Δεν θα ξαναφήσω φιλοδώρημα σε απρεπείς σερβιτόρους που δεν είναι χαμογελαστοί ή δεν σέβονται τα 50 λεπτά ή το ένα ευρώ (παλιές 350 δραχμές αν θυμάστε) που θα αφήσω από το υστερημά μου για τον κόπο του.

Μπορώ να σας πω δεκάδες παραδείγματα της καθημερινότητας που άλλαξαν προς το καλύτερο τη ζωή μου. Κάντε το κι εσείς. Κάντε το πρώτο βήμα. Στον πρώτο που θα βρείτε τη μαγκιά να πείτε «φτάνει πια» θα έχετε κάνει το μεγάλο βήμα για τη νίκη της ψυχής σας.

Όχι άλλη αγένεια. Όχι άλλη απρέπεια. Μην το επιτρέπετε.

Ευτυχώς υπάρχουν γύρω μας ακόμη ευγενικοί άνθρωποι.

Απλώς… πρέπει να τους ψάξετε.

Και το καλύτερο μπορούμε με το παράδειγμά μας να καλυτερέψουμε το δικό μας κοινωνικό περίγυρο.

Πώς;

Ας γίνουμε εμείς οι άνθρωποι που φέρονται όμορφα στους γύρω τους.

Εκείνοι που είναι όμορφοι εξωτερικά κι εσωτερικά.

Εκείνοι που έχουν βαλθεί να ομορφύνουν τον κόσμο και ν’ αλλάξουν την ψυχολογία, έστω κι ενός ανθρώπου.

Οι άνθρωποι που διαθέτουν ευγένεια είναι οι πιο όμορφοι…

Κι όπως έλεγε κι ο Πλούταρχος: «Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις».

“Πες τους από μένα, πες τους απ' τα δάκρυά μου, ότι επιμένω ακόμα πως ο κόσμος είναι όμορφος!” του Νικηφόρου Βρεττάκου.

Αίγλη Μότσιου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.