Ζωές δήθεν! της Αίγλης Μότσιου

 

Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, συνάντησα δύο πανέμορφες και εντυπωσιακές γυναίκες περίπου τριάντα ετών. Μπαίνοντας στο κτίριο ανακάλυψα ότι είχαμε τον ίδιο προορισμό, το ινστιτούτο ομορφιάς. Οι δύο αυτές πάρα μα πάρα πολύ όμορφες γυναίκες, ήταν ψηλές με αδύνατο σώμα, βαμμένες, περιποιημένες και με εντυπωσιακότατο πλούσιο μαλλί που έφτανε μέχρι την … εκλογική τους περιφέρεια. Της μιας το μαλλί κατάξανθο και της άλλης κατάμαυρο. Από ότι έμαθα, τα μαλλιά τους ήταν τόσο πλούσια και είχαν τόσο μάκρος λόγω extensions.

Η αλήθεια είναι πως πάντα θαύμαζα και θαυμάζω τις λυγερόκορμες γυναίκες και ναι δεν σας το κρύβω ότι τις ζηλεύω. Εμείς, στην οικογένειά μας, οι γυναίκες είμαστε όπως λέει ένας αδελφικός μου φίλος ΄’ζουμερές΄’! 

Βλέποντας, αυτές τις πανέμορφες και λυγερόκορμες νεαρές κυρίες, αμέσως σκέφτηκα ότι δεν ένιωσαν ποτέ πως είναι να λιώνει στο στόμα σου ένα σοκολατάκι, δε γεύτηκαν ποτέ τις γλυκές αμαρτίες… όπως την αγαπημένη μου πάστα νουγκατίνα, τούρτες,  σοκολάτες, παγωτά, σιροπιαστά και όόόλλλλα τα γλυκά! Τρελαίνομαι για γλυκά είναι γνωστό τοις πάσι. Να τις λυπηθώ αυτές τις πανέμορφες λυγερόκορμες νεαρές κυρίες που χάνουν τέτοιες γλυκές απολαύσεις, μικρές αμαρτίες; Χμμ…

Μπαίνοντας στο ινστιτούτο, οι κοπέλες προχώρησαν στο διάδρομο κι εγώ παρέμεινα παραπίσω. Και ξαφνικά η μία βάζει τα γέλια και τραβά και την άλλη. Άρχισαν να ψιθυρίζουν ‘’το μπάζο ρε… το μπάζο’’ κοιτάζει και η άλλη και γελώντας, κουτσομπολεύοντας βγήκαν στο χολ.

Εντάξει, τι να πω, ότι δεν είμαι περίεργη; Δεν είμαι άνθρωπος εγώ; Σας διαβεβαιώνω πως είμαι. Κοίταξα κι εγώ να δω, για να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπαν και γελούσαν. Στο μέσα δωμάτιο ήταν μία γυναίκα κοντά στα πενήντα, λίγο εύσωμη, κοντούλα, καλοβαλμένη, το μαλλί της πιασμένο προς τα πίσω, περιποιημένη θα έλεγα, με ένα πολύ μεγάλο και βαθύ σημάδι στο ένα πόδι, εικάζω, από τροχαίο ή από χειρουργείο.

Αισθάνθηκα πάρα μα πάρα πολύ άσχημα, γιατί αμέσως κατάλαβα ότι κορόιδευαν αυτόν τον άνθρωπο. Περιττό να σας πω πως στα μάτια μου αυτές οι δύο τριαντάρες έχασαν την όποια τεχνητή και φυσική ομορφιά είχαν!

Μετά από λίγο, γνώρισα, την πενήντα ετών κυρία, η οποία, ήταν γλυκύτατη με ευγένεια και ωραίο χαμόγελο (αυτό το χαμόγελο το αυθεντικό που φτάνει μέχρι τα μάτια, όχι το στημένο, παγωμένο, άσχημο χαμόγελο). Από το ντύσιμό της συμπέρανα ότι διέθετε οικονομική άνεση. Την άκουσα να μιλάει με την υπάλληλο του Ινστιτούτο για τα μελλοντικά της σχέδια και από την συζήτηση που είχαν κατάλαβα ότι η κυρία χειριζόταν την ελληνική γλώσσα πάρα πολύ άνετα και πολύ καλά. Τελειώνοντας, η κυρία ντυμένη κι έτοιμη να φύγει από το Ινστιτούτο έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την ξανθιά τριάντα ετών κυρία.

(Στο παρακάτω διάλογο τα πρόσωπα θα είναι η κυρία, η ξανθιά και η μελαχρινή).

Ξανθιά: Αστέρι, βρε αστέρι κι εσύ εδώ;
Κυρία: Γειά σου βρε αστέρι!
Ξανθιά: Αστέρι δεν το πιστεύω. Βρε αστέρι, σκέφτηκα να βρεθούμε σήμερα, αλλά θα σε έπαιρνα το βράδυ τηλέφωνο για καμιά βόλτα.
Κυρία: Είδες αστέρι πως έτυχε να βρεθούμε εδώ. Ναι, πάρε με να βγούμε.
Η ξανθιά φωνάζει την μελαχρινή φίλη της  να πάει κοντά τους.
Ξανθιά:  Έλα να δεις ποια είναι εδώ. Η κολλητή ρε, το αστέρι!

Έρχεται και η μελαχρινή. Και για δεκαπέντε περίπου λεπτά άκουγα αστέρι εδώ, αστέρι εκεί, αστέρι παρακεί. Σα να άκουγα τρίχρονα που συνέχεια τιτιβίζουν με τις ίδιες λέξεις.

Κατ’ αρχάς, προβληματίστηκα για την ανεπαρκή χρήση της ελληνικής γλώσσας  και μετά συνειδητοποίησα ότι αυτές οι τρεις κάνουν παρέα. Αυτά τα αταίριαστα άτομα κάνουν παρέα και μάλιστα είναι κολλητές! Ο Θεός να σε βοηθάει από τέτοιες κολλητές!

Αναρωτιέμαι…
Η πενήντα ετών κυρία δεν καταλάβαινε ότι οι κολλητές της είναι ρηχές, ότι την σχολιάζουν και την περιγελούν; Ότι οι συγκεκριμένες πανέμορφες κοπέλες, δεν έχουν όμορφο εσωτερικό κόσμο;   Ή είναι εις γνώσιν της η υποκρισία των φιλενάδων της αλλά λόγο της μοναξιάς που ίσως βιώνει αποφάσισε να κάνει παρέα με αυτές τις κοπέλες με τη σκέψη να βγει, να χαλαρώσει, να περάσει καλά και να ανταλλάξει μια κουβέντα με ένα άνθρωπο, ή απλά να ξεφύγει από τους ΄’τέσσερεις τοίχους΄’ του σπιτιού της… 

Οι γυναίκες, μικρές και μεγάλες, και προσφάτως και οι άντρες, στο ατέρμονο κυνήγι της νεότητας και της ομορφιάς, επενδύουν χρόνο και χρήμα στο να είναι επιθυμητές / επιθυμητοί με την εξωτερική τους εμφάνιση ώστε να εξασφαλίσουν συντροφιές, παρέες για να μην αισθάνονται μόνες και μόνοι. 

Η αλήθεια είναι πως αν δεν επενδύσουμε εσωτερικά, να ομορφύνουμε την ψυχή μας, να φωτίσουμε το πνεύμα μας, να έχουμε καλή συμπεριφορά, καλό χαρακτήρα, να είμαστε άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης, με ευγένεια και καλοσύνη, τότε, οι λυκοφιλίες, οι επιδερμικές ή συγκυριακές παρέες απλά θα γεμίζουν ώρες και δεν θα αφήνουν τίποτα στη ψυχή μας. Κι όταν τα ΄’μερεμέτια΄’ της εξωτερικής εμφάνισης μας δε θα καλύπτουν πια τη ζημιά που προκαλεί ο χρόνος και ψάξουμε μέσα μας θα δούμε πως έχουμε χάσει και την ψυχική μας ομορφιά ξοδεύοντάς την σε άσκοπες φιλίες και βολτίτσες!

Δυστυχώς, είναι πικρή και δύσκολη η μοναξιά και ιδιαίτερα η χρόνια μοναξιά.
Το να επιστρέφεις στο σπίτι μετά από μία κουραστική ημέρα και να μην έχεις ένα άνθρωπο να μοιραστείς το πώς πέρασε η ημέρα σου, να μην βρίσκεις ένα χαμόγελο, ένα καλωσόρισμα,  μία γλυκιά κουβέντα…. Να παρακολουθείς μία θεατρική παράσταση και να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς τη ψυχαγωγία…  Να θέλεις να πας μία εκδρομή και να μην έχεις συντροφιά να μοιραστείς την όμορφη ανατολή, τη θέα της θάλασσας ή του βουνού, το παιχνίδι στη θάλασσα ή στο βουνό… Να μην έχεις κάποιον ή κάποια να μοιραστείς το φαγητό και ένα ποτήρι κρασί σε μία ταβέρνα και λίγο πριν την επιστροφή να μην έχεις συντροφιά να μοιραστείς το όμορφο ηλιοβασίλεμα…

Τι άλλο να ζητά μία ψυχή;

Προφανώς, λοιπόν, οι άνθρωποι που βιώνουμε τη μοναξιά κάνουμε εκπτώσεις για την ανάγκη του ανήκειν. Για τον άνθρωπο, ως κοινωνικό ον, είναι απαραίτητη ανάγκη, είναι επιθυμία οι διαπροσωπικές επαφές και αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους, οι οποίες, πρέπει να χαρακτηρίζονται από σταθερότητα, συναισθηματικό ενδιαφέρον και διάρκεια στο άμεσο μέλλον. Η ικανοποίηση της ανάγκης του ανήκειν μας κάνει να αισθανόμαστε ευπρόσδεκτοι και ασφαλείς. Επιβιώνουμε και προοδεύουμε μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Η μοναξιά και η απομόνωση οδηγεί στη μελαγχολία και σε άλλα ψυχικά και σωματικά προβλήματα. Για να ικανοποιήσουμε λοιπόν την ανάγκη μας να ανήκουμε, να έχουμε δηλαδή φιλίες, ή να ανήκουμε σε κάποια κοινωνική ή εργασιακή ομάδα, κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που θέλουμε, σε αυτά που ονειρευόμαστε, και ίσως ακουστεί υπερβολικό, κάνουμε εκπτώσεις και σε αξίες και σε αρχές, για αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία, για συντροφικότητα, για ένα αυθεντικό χαμόγελο, για ένα άγγιγμα ψυχής, για μία ζεστή αγκαλιά, για ένα φιλί, για ένα μοίρασμα ανατολής ηλίου, για το μοίρασμα της ζωής…

[Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο.]