Γεώργιος Δροσίνης: «Και στης ζωής τους άγριους χειμώνες, αλκυονίδες μέρες καρτερώ»

Συχνά, πολύ συχνά, σκέφτομαι τους συνανθρώπους μας που ταλανίζονται από ασθένειες, από αυτοάνοσα, από κρίσεις πανικού (Κρίσεις της Διαταραχής Πανικού).

Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερες ασθένειες εμφανίζονται.

Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή από εγκεφαλικά, καρκίνοι, καρδιά… αυτοχειρίες.

Θεωρώ πως, όσο άξιοι άνθρωποι και να είμαστε στη προσωπική και κοινωνική μας ζωή, όσο εργατικοί, δημιουργικοί, ικανοί, και να είμαστε στην επαγγελματική μας ζωή, μάλλον, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το άγχος, το στρες, την πίεση της απαιτητικής καθημερινότητας και τις κακοποιητικές συμπεριφορές.

α)Τις τελευταίες δεκαετίες, "ανθίζουν" στον ενδοοικογενειακό και εργασιακό χώρο τρομοκρατία, βία, γυναικοκτονίες, εκφοβισμοί, παρενοχλήσεις, ανοίκειες συμπεριφορές, απειλές, συγκάλυψη.

β)Επίσης, η εφηβική βία που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια. Οι έφηβοι βιώνουν, από ότι μαθαίνω, Κρίσεις Πανικού όλο και συχνότερα.

γ)Στα παραπάνω να προσθέσουμε τις κρίσιμες μεταβατικές φάσεις στον κύκλο ζωής του ανθρώπου, ασθένεια αγαπημένου προσώπου, απώλεια (θάνατος) αγαπημένου προσώπου, απώλεια εργασίας, απώλεια συντρόφου (διαζύγιο), προσπάθεια για επίτευξη εγκυμοσύνης/απώλεια εγκυμοσύνης.

Μερικές φορές το ένα «κουμπώνει» πάνω στο άλλο και το αθροιστικό βάρος δημιουργεί σωματικές και ψυχικές ασθένειες. O άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα πρόσφατα επιβαρυντικά γεγονότα (δείτε παραπάνω α,β,γ), αισθάνεται θλίψη, πόνο και συναισθηματική φόρτιση.

Όλα αυτά, ενδεχομένως, τα ζούμε γιατί δεν έχουμε ανθρώπους να ανοιχτούμε και να μοιραστούμε τα προβλήματά μας ή δεν θέλουμε στους δικούς μας ανθρώπους να μοιραστούμε τα προβλήματά μας επειδή δεν θέλουμε να τους επιβαρύνουμε ή να τους στεναχωρούμε.

Ίσως, να θέλουμε να παρουσιαζόμαστε προς τους άλλους (στους δικούς μας ανθρώπους, στους συνεργάτες μας και στις κοινωνικές συναναστροφές μας) ευχάριστοι με την εικόνα των ευτυχισμένων και χαρούμενων που κι αυτό είναι μία επιπρόσθετη πίεση και άγχος.

Και ό,τι προβλήματα παρουσιάζονται τα περνάμε μόνοι μας. Μερικές φορές τα προβλήματα συσσωρεύονται και μας πνίγουν.

Υπάρχει πόνος πολύς.

Αβάσταχτος.

Κι όσο το στόμα δεν μιλά η Ψυχή πονά και κλαίει. Ψυχή που κλαίει, ασθενεί το Σώμα. Πάντα. Νόμος.

Με αυτό τον τρόπο ασθενεί η Ψυχή μας και βιώνουμε Κρίσεις Πανικού και το Σώμα μας ασθενεί με ασθένειες (καρκίνοι, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά και αυτοάνοσα).

Και εκτός των ασθενειών ίσως το μυαλό μας να οδηγείται σε σκοτεινά πολύ σκοτεινά μονοπάτια, και οι άνθρωποι να μην μπορούν να διακρίνουν πουθενά μία σπίθα φως και να στρέφονται σε αυτοχειρίες.

Το τελευταίο μήνα έμαθα για τρεις αυτοχειρίες.

Τις δυο εξ αυτών τις πρόλαβαν.

Την μία, όμως, δεν την πρόλαβαν. Κι από ότι έμαθα ο τρόπος που επέλεξε ο αυτόχειρας ήταν πολύ οδυνηρός και παρόλο που ήταν πολύ οδυνηρός ο αυτόχειρας δεν το σταμάτησε. Δεν ήθελε να ζήσει.

Θλίβομαι.

Θλίβομαι πάρα πολύ.

Τον γνώριζα.

Είχαμε συνεργαστεί.

Θλίβομαι και για τους τρεις αυτόχειρες.

Δεν μπορώ να φανταστώ και να αισθανθώ πόσο πονεμένες Ψυχές ήταν για να φθάσουν σε αυτήν την απόφαση και ενέργεια.

Θλίβομαι πάρα πολύ για όλους τους πονεμένους ανθρώπους.

Δεν ξέρω πως μπορώ να βοηθήσω.

Πάντα υποστήριζα και υποστηρίζω, έλεγα και λέω:
«Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός, ο καθένας και η καθεμία από εμάς είναι μία ξεχωριστή, μοναδική, πολύ ιδιαίτερη ψυχή και αξίζουμε πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε, αξίζουμε τα καλύτερα!!! Να μην επιτρέπουμε να μας κακομεταχειρίζονται και να μας υποτιμούν. Απαράβατος κανόνας.»

Η ζωή είναι ένας συνεχείς αγώνας, Φίλες και Φίλοι, με τα πάνω της και κάτω της. Πότε χαρά πότε λύπη. Όλοι μας περνάμε δύσκολα. Ο σοφός λαός μας λέει: «Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει» και εννοεί πως η ζωή είναι ευμετάβλητη, όλα μπορούν να αλλάξουν για τον άνθρωπο από τη μία στιγμή στην άλλη και προς τα θετικά και προς τα αρνητικά. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για τη ζωή. Για να ζήσουμε μία καλύτερη ζωή.

Πρόσφατα διάβασα, διεξάγει Ευρωπαϊκή Κοινωνική Έρευνα σε σχέση με την ψυχική υγεία των Ευρωπαίων, τα αποτελέσματα έδειξαν πως στη Θεσσαλία έχουμε μία θλιβερή πρωτιά: Οι Θεσσαλοί είναι οι πιο καταθλιπτικοί σε όλη την Ευρώπη.

Βέβαια, στη Θεσσαλία περάσαμε πάρα πολλές καταστροφές τα τελευταία τρία χρόνια, (σεισμοί, πλημμύρες, ξανά και ξανά πλημμύρες, ασθένειες ζώων) που δημιούργησαν σημαντικότατα οικονομικά προβλήματα επιβίωσης και ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις που επηρεάζουν δραματικά όλες τις ηλικίες, μικρούς και μεγάλους, πληγέντων και μη. Το ψυχοκοινωνικό κόστος αυτών των καταστροφών είναι χρονικά και οικονομικά πολλαπλάσιο από τις ίδιες τις καταστροφές που ζήσαμε.

Φίλες και Φίλοι, καταθέτω δύο προτάσεις και παρακαλώ, αν μπορείτε να τις προωθήσετε:

1.Υποχρεωτικά, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι, να βοηθιόμαστε από Ψυχολόγους και Ψυχιάτρους. Να θεσπίσει Νόμο η Πολιτεία και να μας υποχρεώσει να επισκεπτόμαστε γιατρούς Ψυχής.

Η επίσκεψη σε ένα γιατρό Ψυχής δεν είναι ταμπού.

Να το δούμε όπως πάμε σε ένα γιατρό για μία πάθηση ενός οργάνου του σώματός μας. Όπως επισκεπτόμαστε Παθολόγους, Οφθαλμιάτρους, και άλλους γιατρούς με ειδικότητες. Έτσι είναι και οι Ψυχίατροι.

Ζητάμε βοήθεια.

Απευθυνόμαστε σε ειδικούς.

Χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ υποστήριξη.

2.Η άλλη μου πρόταση απευθύνεται σε όλους εμάς:

Να μην καρτερούμε απλά όπως λέει και ο στίχος του ποιητή Γιώργου Δροσίνη καλύτερες ημέρες αλλά να δρούμε.

Να κάνουμε αλλαγές στη ζωή μας. Εφόσον, βέβαια, προσπαθήσουμε και εξαντλήσουμε τις ευκαιρίες τότε αναλαμβάνουμε άλλη ΔΡΑΣΗ, "χειρουργική".

Ό,τι δεν φτιάχνεται πετιέται.

Αλλάζουμε... ακόμη κι εργασία, αν χρειαστεί, αλλάζουμε.

Μία αλλαγή μπορεί να είναι δύσκολη…

Τίποτα, όμως, δεν είναι τόσο δύσκολο κι οδυνηρό από το να παραμένουμε εγκλωβισμένοι εκεί που δεν αντέχουμε, εκεί που δεν ανήκουμε, εκεί που μας κάνουν κακό.

Μετακινούμαστε... σε άλλο σπίτι, σε άλλο τόπο.

Φεύγουμε.

Προχωράμε.

Κάνουμε ό,τι χρειαστεί, υπερβαίνουμε εαυτό μας, για το καλύτερο των προστατευμένων μελών της οικογένειάς μας και το καλύτερο για εμάς τους ίδιους. Όσο κι αν φαίνεται ή και να είναι δύσκολο.

Φίλες και Φίλοι,
οι άνθρωποι που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις, δε δέχονται και δε θέλουν συμβουλές. Γι αυτό κοιτάζουμε όλους τους ανθρώπους στα μάτια. Τα μάτια προδίδουν. Δείχνουν τη θλίψη που βιώνουν και δεν το λένε. Δεν το μοιράζονται. Κι αν μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε… Αγκαλιάζουμε και τους αγκαλιάζουμε σφιχτά.

Καλή Χρονιά, Φίλες και Φίλοι, με Υγεία και Αισιοδοξία!

Χρόνια Πολλά και Φωτεινά με Ανθρωπιά, Σεβασμό κι Εν Συναίσθηση! 

[Αναρτήθηκε στο Facebook  5 Ιανουαρίου 2025-03-03]