Μάσκες της Αίγλης Μότσιου

 

 Όσο μεγαλώνουμε, ζούμε με όλο και λιγότερη συνείδηση. Τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση• σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές: κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και μετά δεν ξέρουμε αν το έχουμε κάνει ή όχι…Τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο, τα οποία μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις αναφορές, τα ηθικά διδάγματα της ζωής…

Προς τα τέλη της ζωής, συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: πέφτουν οι μάσκες. Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακριβώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορήσει,τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί.
«Η τέχνη να επιβιώνεις», του Άρθουρ Σοπενχάουερ

🌹

16 Φεβρουαρίου  

Πόσες φορὲς δὲν ἀναζήτησα καταφύγιο στὴ γαλήνια ἀγκαλιὰ τῆς μοναξιᾶς;
Ἐκεῖ, ὅπου οἱ μάσκες πέφτουν καὶ οἱ προσωπεῖες θρυμματίζονται σὰν φθινοπωρινὰ φύλλα στὸ ἔδαφος τῆς ἀλήθειας. Στὴ μοναχική μου συντροφιά, κάθε σκέψη εἶναι διάφανη σὰν τὸ κρυστάλλινο νερὸ τῆς πηγῆς, κάθε συναίσθημα αὐθεντικὸ σὰν τὴν πρωινὴ δροσιά…!
Οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ φεύγουν σὰν τὰ κύματα στὴν ἀκτὴ τῆς ὕπαρξής μου, ἀφήνοντας πίσω τους ἁλμυρὰ ἴχνη ὑποσχέσεων ποὺ ξεθώριασαν…!
Μὰ ἡ μοναξιά;
Αὐτὴ στέκει ἐκεῖ, σταθερὴ σὰν φάρος στὴ θύελλα τῶν ψευδαισθήσεων, προσφέροντας το φῶς τῆς αὐτογνωσίας.
Ἴσως γι' αὐτὸ τὴν ἀγκαλιάζω. Γιατὶ στὴν ἁπλότητά της κρύβεται ἡ μεγαλύτερη ἀλήθεια: ὅτι μερικὲς φορές, ἡ πιὸ εἰλικρινὴς συντροφιὰ εἶναι ἡ ἀπουσία της.
Ὁ Θεὸς μαζί μας.
"Στὴν Ἀγκαλιὰ τῆς Σιωπῆς" του π. Βαρλαὰμ Μετεωρίτης

🌹

1 Μαρτίου 2024 
Πώς θα καταλάβεις τον άνθρωπο με την μάσκα;
Μα είναι απλό. Μπορεί να συναντάς ένα γελαστό, πρόσχαρο άτομο κάθε μέρα αλλά η αύρα του να στάζει φαρμάκι και όσο μακιγιάζ και να βάζει, η ψυχή του είναι αποκρουστική.
Μην ξεγιελιέσαι.
Αν δεν μπορείς να τον διακρίνεις…
Αυτός ο άνθρωπος είναι κενός, κάνει θόρυβο. Η μάσκα που φοράει μπορεί να δείχνει ένα ζεστό και φιλόξενο άτομο αλλά η ψυχή του είναι εκείνη που θα σε βοηθήσει να τον διώξεις από την ζωή σου.
Κι όταν οι μάσκες πέφτουν... και βλέπουμε το αληθινό προσωπείο τότε το ένστικτό μας ουρλιάζει... ΣΤΟ ΕΛΕΓΑ... ΠΡΟΣΕΧΕ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ... ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ...
Μότσιου Αίγλη

17 Μαρτίου 2024 
Οι Αποκριάτικες μάσκες, που φοράμε χάριν της διασκέδασης, παροδικές, εφήμερες και ανώδυνες αλλά και οι άλλες μάσκες, της προσποίησης και της υποκρισίας, που φέρουμε όλον τον υπόλοιπο χρόνο, πριν και μετά την Αποκριά στο "θέατρο της ζωής", δεν είναι καθόλου παροδικές, εφήμερες και ανώδυνες...
Γι' αυτό και η πικρή διαπίστωση τους Φραντς Κάφκα: Ντράπηκα για τον εαυτό μου, όταν συνειδητοποίησα ότι η ζωή μας είναι ένας χορός μεταμφιεσμένων κι εγώ συμμετείχα με το αληθινό μου πρόσωπο…
Ζω χωρίς μάσκα κάθε μέρα, δώδεκα (12) μήνες, όλο το χρόνο, όλα μου τα χρόνια! Είμαι αυθεντική! Είμαι αληθινή!
Θέλω οι γύρω μου άνθρωποι, οι κοντινοί μου άνθρωποι, να είναι αληθινοί να είναι αυθεντικοί, χωρίς μάσκες υποκρισίας και προσποίησης, όμορφους ανθρώπους εσωτερικά, γιατί οι όμορφοι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι.
Ακόμα κι όταν τα χρόνια περνούν, ακόμη κι αν είναι ατημέλητοι, κουρασμένοι ή με ρυτίδες…
Γιατί η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας… δεν παλιώνει ποτέ…
Με την ηλικία γίνεται όλο και πιο πολύτιμη.
Οι όμορφοι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να λάμπουν!
Κλείνω με τους στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου: Πες τους από μένα, πες τους απ' τα δάκρυά μου, ότι επιμένω ακόμα πως ο κόσμος είναι όμορφος!
Καλημέρα Φίλες και Φίλοι!
Να είστε Υγιείς, Χαρούμενοι κι Ευτυχισμένοι!
Μότσιου Αίγλη

Θα μάθεις
αλλά με κόστος
μέσα στο μακρύ ταξίδι της ζωής,
να βλέπεις πίσω από τις μάσκες
και να καταλαβαίνεις
τους ανθρώπους...
Luigi Pirandello, Γυμνές μάσκες

 🌹

Πόσες μάσκες, και πόσες άλλες
πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;
Άραγε, όταν γι' αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει
ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;
Η μάσκα η πραγματική, δεν νιώθει τίποτα κάτω απ’ τη μάσκα
Αλλά κοιτάζει μέσα απ’ αυτή με μάτια κρυμμένα.
"Μ ά σ κ ε ς" του Φερνάντο Πεσσόα

🌹

2 Ιουνίου 2024  
Να ξέρετε, ενεργούσα και ενεργώ με καλή προαίρεση… πάντα με καλή!
Αγαπώ τους ανθρώπους που η ματιά τους δεν έχει τίποτα να κρύψει.
Αγαπώ τους ανθρώπους που το χαμόγελό τους φθάνει στα μάτια.
Αγαπώ ανθρώπους που εκφράζουν αληθινά συναισθήματα, που έχουν ευαισθησίες και ρομαντισμό. Που έχουν αξίες και ποιότητα. [Αυτοί κι αν σπανίζουν στις μέρες μας…]
Αγαπώ τον εαυτό μου και αγαπώ αλλήλους.
Στάση ζωής: «εκεί που είναι να πεις κακογιάννη πες καλογιάννη, ένα γράμμα αλλάζει και δεν κοστίζει», μου το έμαθε ο πατέρας μου.
Πιστεύω πως:
Τις περισσότερες φορές νικητής είναι ένας ονειροπόλος που δεν τα παράτησε ποτέ!!!
Ο σεβασμός δεν είναι εμπόρευμα για να τον αγοράσεις. Ο σεβασμός είναι τρόπο ζωής.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός, ο καθένας και η καθεμία από εμάς είναι μία ξεχωριστή, μοναδική, πολύ ιδιαίτερη ψυχή και αξίζουμε πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε, αξίζουμε τα καλύτερα!!!
Να διεκδικούμε το δικαίωμα της επιλογής. ΕΜΕΙΣ πρέπει να επιλέγουμε τις επιθυμίες μας, τους στόχους μας, τα θέλω μας.
Να θέλουμε περισσότερο, όλα αυτά που έχουμε ήδη αποκτήσει!
Η τέχνη της ζωής είναι να απολαμβάνεις τα λίγα, και να αντέχεις τα πολλά.
Ποτέ δεν είναι αργά για καινούργιες εμπειρίες…!
Αποστρέφομαι και περιφρονώ τα άτομα που φορούν μάσκες προσποίησης και υποκρισίας.
Δεν φόρεσα ποτέ τη μάσκα της προσποίησης και της υποκρισίας.
Γνωρίζω άτομα – άτομα είναι… όχι ΑΝΘΡΩΠΟΙ – που φέρουν όλον τον υπόλοιπο χρόνο, πριν και μετά την Αποκριά στο "θέατρο της ζωής", καθόλου παροδικές, εφήμερες και ανώδυνες μάσκες.
Αναφέρω την πικρή διαπίστωση του Φραντς Κάφκα: «Ντράπηκα για τον εαυτό μου, όταν συνειδητοποίησα ότι η ζωή μας είναι ένας χορός μεταμφιεσμένων κι εγώ συμμετείχα με το αληθινό μου πρόσωπο…»
Ζω χωρίς μάσκα κάθε μέρα, δώδεκα (12) μήνες, όλο το χρόνο, όλα μου τα χρόνια!
Θέλω γύρω μου, κοντά μου, να έχω αληθινούς, αυθεντικούς ανθρώπους, χωρίς μάσκες υποκρισίας και προσποίησης, όμορφους ανθρώπους εσωτερικά, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι.
Ακόμα κι όταν τα χρόνια περνούν, ακόμη κι αν είναι ατημέλητοι, κουρασμένοι ή με ρυτίδες… είναι όμορφοι άνθρωποι.
Γιατί η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας… δεν παλιώνει ποτέ…
Με την ηλικία γίνεται όλο και πιο πολύτιμη.
Οι όμορφοι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να λάμπουν!
Κλείνω με τους στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου: «Πες τους από μένα, πες τους απ' τα δάκρυά μου, ότι επιμένω ακόμα πως ο κόσμος είναι όμορφος!»
Κι εγώ επιμένω…
Αγαπημένες μου και αγαπημένοι μου σας ευχαριστώ θερμά για την απέραντη αγάπη που εισέπραξα σήμερα.
Ψυχική και Σωματική Υγεία σε όλους μας! Κι όλα τα άλλα με τη δική μας προσπάθεια… θα έρθουν.
Σας φιλώ γλυκά
Καλό βράδυ!
Καλό ξημέρωμα!
Καλή αυριανή!
Μότσιου Αίγλη

22 Ιουνίου 2024  ·

Αν… αν είσαι οξύθυμος και χάνεις τον έλεγχο σου, όπως λένε οι ερμηνευτές που βγαίνουν ένας- ένας για να τον αθωώσουν, τότε φύγε από το σπίτι και περπάτα μέχρι να ηρεμήσεις.
Οι γυναίκες είναι άνθρωποι κι όχι πράγματα για να τις σακατεύετε στο ξύλο ή να τις σκοτώνετε. ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κακομεταχειρίζεται λεκτικά και σωματικά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Αρκετά πια.
Δεν υπάρχουν «άτυχες» στιγμές.
Απειλές, κακοποιητικές συμπεριφορές, λεκτικές και σωματικές κακοποιήσεις, βιασμοί, γυναικοκτονίες… είναι επιλογή σας. Σας κάνουν να αισθάνεστε ότι είστε δυνατοί… ισχυροί…
Όμως όχι… είστε ένα τίποτα. Ένα μηδενικό. ΤΙΠΟΤΑ.
Μότσιου Αίγλη

🌹

9 Αυγούστου 2024  · 
Μέσα στο μακρύ ταξίδι της ζωής, θα μάθεις αλλά με κόστος, να βλέπεις πίσω οπό τις μάσκες και να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους.
Luizi Pirantello

🌹

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει απλά αποκαλύπτεται!
Αίγλη Μότσιου

 🌹

10 Οκτωβρίου 2024  ·

Θλίβομαι… ειλικρινά θλίβομαι…
Ίσως επειδή θεωρώ δεδομένο ότι οι γύρω μου είναι καλοί άνθρωποι…
Ίσως επειδή έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι οι γύρω μου είναι καλοί άνθρωποι…
Ίσως επειδή έμαθα να περιμένω το καλύτερο εαυτό από τους γύρω μου…
Ίσως επειδή είμαι καλή θεωρώ ότι και οι γύρω μου είναι καλοί…
Απογοητεύομαι, θλίβομαι και παλαιότερα μετά το σοκ πονούσε η ψυχή μου.
Πολλή κοροϊδία.
Πολλή υποκρισία.
Πολλή ψέμα.
Υπάρχει τόση ασχήμια γύρω μας…
Σπανίζουν οι άνθρωποι που είναι γύρω μας, κοντά μας, και δε φορούν διπλή μάσκα.
Βέβαια, έχουν τον τρόπο τους αυτοί οι άνθρωποι, είναι αγαπητοί, καλοσυνάτοι, ευγενικοί και όταν πέφτει η μάσκα ταράζομαι... και μετά από τόσα χρόνια και επαναλαμβανόμενη εξαπάτηση ακόμη σοκάρομαι και πονώ.
Δε χρειάζεται πολύς χρόνος για να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι.
Υπομονή χρειάζεται…
Μότσιου Αίγλη

*Σκέψεις που μοιράστηκα με διαδικτυακούς φίλους σπό το προφίλ μου στο facebook.