Θέατρο: Στη Λάρισα η Δήμητρα Ματσούκα στις 11 και 12 Νοεμβρίου.

Σε συνέχεια των Θεατρικών Συναντήσεων – Φθινόπωρο 2014, θα παρουσιασθεί στο Θέατρο του Μύλου, το έργο «Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» με την Δήμητρα Ματσούκα, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, την Τρίτη 11 και Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014, στις 9 το βράδυ.

Το έργο:

Μια γυναίκα μας αφηγείται την ιστορία της μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, ονείρου και πραγματικότητας. Έχει αγαπήσει με πάθος, έχει πληγωθεί βαθιά και έχει εκδικηθεί άγρια. Επιστρέφει αναζητώντας τη λύτρωση, όχι όμως συγχώρεση. Κανένας συμβιβασμός. Δεν ντρέπεται γι’ αυτό που είναι, θεωρεί τον εαυτό της αθώο.

Η μυστηριώδης και αμφιλεγόμενη Μήδεια, ξαναγεννιέται και πάλι από τις στάχτες της στο “μανιασμένο ποίημα” του Jean - René Lemoine, (βραβευμένου με Βραβείο Κριτικών και Βραβείο της Εταιρείας Δραματικών Συγγραφέων και Συνθετών)  για να διηγηθεί με σημερινά λόγια, τη βιαιότητα και την προκλητική δύναμη του τραγικού μύθου. Επιστρέφει να πει την αλήθεια της, την αλήθεια της κάθε γυναίκας που νιώθει ότι έχει προδοθεί. Οι σκανδαλώδεις πράξεις αυτής της γυναίκας, συγκλονίζουν, αναστατώνουν αλλά ταυτόχρονα συναρπάζουν. Ο Lemoine, χρησιμοποιεί το μύθο για να μιλήσει για την αμφισημία της ετερότητας, του αρσενικού και του θηλυκού, της τοξικότητας του οικογενειακού δεσμού, της αιώνιας φαντασίωσης της Δύσης για την καθυπόταξη της Ανατολής.

 "Μήδεια"

Médée, poème enragé

του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν

Ερμηνεία: Δήμητρα Ματσούκα

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου

Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου

Κινησιολογία: Pauline Huguet

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς

Πληροφορίες της παράστασης

Χώρος: Θέατρο  του  Μύλου

Ημέρες και ώρες: ΤΡΙΤΗ: 11/11 & ΤΕΤΑΡΤΗ: 12/11  στις  9 μ.μ.

Πληροφορίες : 2410-533417

Εισιτήρια: Κανονικό 15€, μειωμένο (φοιτητικό – ανέργων) 10€

Το κείμενο, που ακολουθεί,  του Jean - René Lemoine γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση του έργου Médée, poème enragé στο MC93 Bobigny στο Παρίσι, το Μάρτιο του 2014, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

«Το έργο «Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» είναι μία ομιλούσα όπερα.

Η Μήδεια είναι εδώ η ερωτευμένη γυναίκα, η μητροκτόνος, αλλά κυρίως η ξένη. Αυτή η αναδημιουργία του Μύθου σε τρεις χρόνους, χτίζεται γύρω από το πάθος. Όλα είναι βιωμένα σαν μέσα από ένα όνειρο.

Ο πρώτος χρόνος είναι αυτός του πάθους χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς ηθική. Είναι η απόλυτη συνείδηση της “ερωτικής μοίρας” που διακατέχει το πρόσωπο της Μήδειας, αλλά και η τρελή επιθυμία να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της οικογένειας. Ο Ιάσονας είναι για την Μήδεια το όργανο της δολοφονίας του πατέρα, το έδαφος της φυγής, η μορφή της αρπαγής.

Ο δεύτερος χρόνος αφηγείται την απομάγευση και την περιπλάνηση. Το ζευγάρι Ιάσονας / Μήδεια δεν βρίσκει καταφύγιο σε καμία χώρα, σε κανέναν τόπο. Η Μήδεια είναι συγχρόνως γεμάτη, πλούσια, οκνηρή, αλλά και καταδικασμένη στη θέση του ξένου, του εξωτικού, παγιδευμένη στην ακλόνητη φαντασίωση της Δύσης. Στη συνέχεια ο Ιάσονας την εγκαταλείπει για να παντρευτεί την κόρη του Κρέοντα.  Η δολοφονία των παιδιών είναι επομένως η μόνη διέξοδος για να αφανίσει τον Ιάσονα (ο φόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά  η αντιστροφή του έρωτα) και να αντιταχθεί σε μία κοινωνική θέση, αυτή της ερωμένης, που την αρνείται καθώς την βρίσκει αναξιοπρεπή.

Ο τρίτος χρόνος είναι αυτός της επιστροφής στη γενέτειρα γη. Η Μήδεια ανακαλύπτει ότι είναι πια ξένη στην ίδια της την πατρίδα. Βρίσκει τον πατέρα της να ψυχορραγεί και τον συντροφεύει στον επιθανάτιο ρόγχο. Περιμένει από αυτόν τον πατέρα ένα σημάδι, μια κίνηση αγάπης και συμφιλίωσης μπροστά στη μεγάλη αναχώρηση, αλλά αυτή η κίνηση δεν έρχεται. Ο πατέρας πεθαίνει μέσα στην εκδικητική σιωπή.

Σε αυτήν “την αυτοπροσωπογραφία ως Μήδεια” προσπάθησα να ζωντανέψω και να διαπλέξω τους πολιτισμούς, το παρελθόν και το παρόν, για να δημιουργήσω έναν ύμνο, μια σύγχρονη μυθολογία με τους παλμούς και τον λυρισμό της. Η Μήδεια συγκεντρώνει μέσα της όλες τις τραγικές ηρωίδες. Είναι αυτή που δρα, αποφασίζει, κάνει την υπέρβαση. Αρνείται την κατάσταση της αναμονής, την στασιμότητα που η μυθολογία επιφυλάσσει συνήθως στις γυναίκες, επιβάλλεται ως ο “Ήρωας”, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο στον Ιάσονα τον γυναικείο ρόλο. Ο μύθος επιτρέπει να ονομαστεί το ακατονόμαστο, το απαράδεκτο, μπορεί να αφηγηθεί τη φρίκη, να αρθρώσει το απαγορευμένο καθώς εμπεριέχει στην ποιητική του δύναμη την ίδια του την άφεση. Πρόκειται τελικά για μια προσπάθεια να διηγηθώ μέσω του παραμυθιού το ενδόμυχο, το ανείπωτο της ερωτικής σχέσης, της οικογενειακής σχέσης, την επίμονη και τραγική αναζήτηση του έρωτα, τη μοναξιά του ανθρώπου απέναντι στον κόσμο και την κοινωνία.»

Jean - René Lemoine