Άκου, άκου ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει

Καλαμπάκα από ψηλά (Μετέωρα)

[…]Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας  

τής αγάπης

μιά γιά πάντα τό κόψαμε

καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

σ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς

Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας

πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μές στή μέση τής θάλασσας

από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ ακούς

ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς.

Άκου, άκου

ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;

Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς

Σ ’αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης