Το Εγκώμιο της Θαλάσσης (γ)

Χαλκιδική, Ουρανούπολη

Έζησε κανείς θλιβερά πράγματα.

(Σπίτια μαύρα, κλειστά. Αναιμικά, εξόριστα δέντρα του δρόμου. Η «μαντάμα» μετράει απογοητευμένη τις μάρκες της. Στην πλατεία οι λούστροι, κουρασμένοι να κάθονται, σηκώνονται και παίζουν μεταξύ τους. Ο νέος νομάρχης, με μονόκλ, επροσφώνησε τους υπαλλήλους. Δίπλα εξύπνησαν για να πάρουν το τρένο.

Ποτά ανδρών 10 δρ., ποτά γυναικών 32,50 δρ.)

Στον άνεμο ανοίγει ένα παράθυρο, κ' έρχεται μπροστά μας.

Όλα ξεχνιούνται.

Είναι εκεί, άσπιλη, απέραντη, αιώνια.

Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια της.

Με τη βαθύτητά της μυκτηρίζει.

Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί.

Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της, η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης.

Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.

Κ. Γ. Καρυωτάκης