Το Εγκώμιο της Θαλάσσης (α)

Χαλκιδική, Ουρανούπολη

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη.

Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.

Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της.

Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή,

φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια.

Παιδί ακόμα,

εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της.

Ξαπλωμένος στην αμμουδιά,

εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.

Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου.

Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά.

Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια.

Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα:

ο ήλιος,

τα λευκά σύννεφα,

η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε,

είχε αρχίσει το τραγούδι της,

το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Κ. Γ. Καρυωτάκης