les jours tristes sont passe του Στέφανου Ζησόπουλου (Άκανθος)

 

Παραλία Αγία Δύναμη στη Χίο.

Μακριά κι όμορφη ήταν πάλι η νύχτα,
με τα μαλλιά σου ανέμελα στα χέρια του μελτεμιού.
Και τ΄ άγνωστο κορμί σου,
παραδομένο στων λέξεων τη μαγεία.
Βλέμμα από κύμα,
κι άμμο ξανθιά,
κι από κοράλια που έχασαν το δρόμο
κάτω απ τον ήλιο
του περασμένου καλοκαιριού.
Παράθυρα ανοιχτά, κι η θάλασσα η αυλή σου,
που κοίταζες;  Θυμήσου....κι ήταν η όψη σου γλυκιά.
Πόσες στιγμές; πόσες ζωές; περάσαν πάνω μας
μα οι λέξεις σκοτεινές κι απροσδόκητες,
κλεισμένες στα κάστρα των νησιών τα ερειπωμένα,
δεμένες με σιωπή, κι όρκους κενούς.
Θυμήσου τώρα,
το άλογο που ζήταγε ψωμί μέσα στη νύχτα
χτυπώντας το κεφάλι του στις πόρτες
των σπιτιών,
κι ύστερα πέταξε ψηλά.
Κοιμήσου μου είπες κι εγώ θα στείλω φώς ,
και είχα τόσα να σου πώ,
μα θα καθόμουν χρόνια εδώ κοντά σου να σ ακούω,
στου λιμανιού τ απόμερα.
Με των κουρσάρων τη γλυκιά και ένοχη σιωπή,
και την βαθειά ουλτραμαρίνα του πελάγου στα μαλλιά σου,
σαν όνειρο, που ήρθε πρωί μετά τη νύχτα
με του χορού το ξέσπασμα
les jours tristes sont passe

Το ποίημα και η φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.