...του έρωτα μιας Ελένης. Του Στέφανου Ζησόπουλου (Άκανθος)

 

Χωριό Κιόνι της Ιθάκης

Ο τρομερός μήνας Αύγουστος
του Veronese τα βαθειά γαλαζοπράσινα,
τίποτα από τούτο δω το φώς δεν ξέρουν.

Κι Ελένη απλή
κι ολόλευκη μεσ΄ το πυκνό γαλάζιο του καιρού,
μοναχική κι απόμακρη.
Με τα σημάδια απ του ήλιου τους έρωτες στο σώμα,
και το βαθύ χαμόγελο στα μάτια.
Ώχρα χρυσή, και κόκκινο της γής, και θάλασσα κι αέρας.
Και η σκιά σου, σαν του πέλαγου τα μπλέ,
εδώ σ΄ ετούτη την αυλή του κόσμου.
Μια μέρα ολόκληρη, μια νύχτα, ένας αιώνας
μ άφησαν να σε βρώ.

Σε βρήκα,
μα δε σ έψαξα ποτέ, το ξέρεις!
όπως γινόταν πάντα στις Κυκλάδες,
με το ταξίδι του ήλιου μεσ΄ τη μέρα,
με συμμορίες γλυκές πουλιών κι ανθρώπων.
Ο κόσμος, άρχισε να υπάρχει
αναίτια,
μονάχα γιατί τούτα τα μάτια,
είδαν σε μιά στιγμή το φως,
κι αυτό που είπανε χρόνο μετά, κι έρωτα και θεό
και δάκρυ.
Κι έγινε κόσμος μόνο από τούτη τη μικρή στιγμή,
του έρωτα μιας Ελένης.

Το ποίημα και η φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.