Γνώμες... της Εύας Κοτσίκου, της Anne Jacomo και της Αίγλης Μότσιου

 

Καταρράκτες Ορλιά στον Όλυμπο από την πλευρά του Νομού Πιερίας

Κάποια στιγμή, ό,τι και αν έγινε, ό,τι και αν συνάντησες, όσο μακρινή και αν ήταν η απόσταση που διένυσες, όπου και αν πήγες, οφείλεις να επιστρέψεις στον εαυτό σου.

Όταν τον χάνεις οφείλεις να τον βρίσκεις ξανά. Να επιστρέφεις σε αυτόν.

Οφείλεις να κοιτάς στον καθρέφτη και να μην φοβάσαι το τεράστιο κενό στο βλέμμα σου. Για την ακρίβεια οφείλεις να το γεμίσεις το κενό. Να το γεμίσεις πάλι με ψυχή.

Την δική σου ψυχή.

Να κοιτάς στον καθρέφτη και να μην ψάχνεις να σε βρεις. Να είσαι εκεί, ολοζώντανος εσύ. Και ό,τι έγινε, ό,τι σε έκανε να χαθείς, να αντικατοπτρίζεται στο βάθος σαν μια μακρινή κουκίδα που σιγά - σιγά εξαφανίζεται.

Ό,τι και να σε βρήκε, ό,τι και να σε ανάγκασε να ξεριζωθείς από εσένα, πάντα μα πάντα να επιστρέφεις σε σένα.

Άλλωστε είσαι ο μόνος που έχεις.

Εύα Κοτσίκου

 ☆

Ευλογημένοι όσοι μας αγαπούν.

Αφήστε τους να νιώσουν ευτυχισμένοι με το χαμόγελό μας

Ευλογημένος.

Όποιος νοιάζεται για τη θλίψη μας.

Όποιος θέλει την παρέα μας

Αυτοί που μας προσέχουν με μια ματιά.

Που γνωρίζουν τα όρια μας και παραμένουν δίπλα μας.

Που μένουν στις στιγμές που οι άλλοι απουσιάζουν.

Αυτοί που δεν θα μας εγκαταλείψουν.

Anne Jacomo

☆

Αν μου επιτρέπετε κι εγώ θα συμπληρώσω:

Ευλογημένοι εσείς για όλα τα παραπάνω.

Ευλογημένοι κι εμείς που σας αγαπάμε!

Ευλογημένοι κι εμείς που τρέχουμε για εσάς.

Ευλογημένοι κι εμείς που είμαστε συνέχεια κοντά σας.

Ευλογημένοι κι εμείς που δεν σας εγκαταλείψαμε.

Ευλογημένοι κι εμείς που αναγνωρίζουμε και ανταποδίδουμε όλα όσα κάνετε για εμάς!

Η ζωή δεν είναι μόνο να δίνεις, το λένε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «δούναι και λαβείν» ή αλλιώς ανταποδοτική λειτουργία.

Σε όλα τα επίπεδα.

Από το «καλημέρα» έως και την πιο μεγάλη σκέψη ή πράξη.

Να το μη το ξεχνάμε…

Αίγλη Μότσιου

Το κείμενο και η φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.