Γνώμη του...

Θεσσαλονίκη

[…]Τι μπορεί να ελπίζει το ανθρώπινο ον μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν έγινε γι’ αυτό και που καθαυτός δεν προσφέρει καμία προφανή απάντηση; Από τον Όμηρο μέχρι τον Αλέξανδρο περίπου, η απάντηση υπήρξε το κλέος και το κύδος – η δόξα και η φήμη – αν όχι ως ύψιστες, τουλάχιστον ως κεφαλαιώδεις αξίες. Τα δύο αυτά στοιχεία ακριβώς δίνουν στον ελληνικό πολιτισμό και στην ελληνική δημιουργία τον αγωνιστικό εκείνο χαρακτήρα που πολύ σωστά υπογραμμίζουν ορισμένοι, εξαιρετικά εναργή στη διατύπωσή του δύο δορές στην Ιλιάδα: τελικά, το ουσιώδες είναι αιέν αριστεύειν, να είσαι πάντα στην αριστεία, ο καλύτερος (άριστος, υπερθετικός βαθμός του «αγαθός», όχι με την ηθική έννοια αλλά ως υπέρτατη εξοχότητα) και υπείροχον έμμεναι άλλων, να υπερέχεις πάντοτε των άλλων, είτε στη μάχη, όπως στα ομηρικά έπη, είτε στα αθλήματα, στην Ολυμπία και στη Νεμέα. Και θα ξαναβρούμε το στοιχείο αυτό στην πόλη, με την έννοια ότι η αλληλεγγύη των πολιτών, ή ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι δυνατόν να διαχωρισθούν από τον αγωνιστικό χαρακτήρα του: ποιος θα είναι ο καλύτερος.[…]

Κ. Καστοριάδης, Η ελληνική ιδιαιτερότητα. Από τον Όμηρο στον Ηράκλειτο. Σεμινάρια 1982-1983, Αθήνα (εκδ. Κριτική) 2007, σσ. 238-9.

@Η φωτογραφία είναι της φίλης Θ.Κ..