Διδακτική ιστορία του National Geographic

 

Το φίδι δάγκωσε την κότα, και με το δηλητήριο να καίγεται στο σώμα της, αναζήτησε καταφύγιο στο κοτέτσι της.

Αλλά οι άλλες κότες προτίμησαν να την αποβάλλουν για να μην εξαπλωθεί το δηλητήριο.

Η κότα κούτσαινε, κλαίγοντας από τον πόνο. Όχι λόγω του δαγκώματος, αλλά λόγω της εγκατάλειψης και της περιφρόνησης της ίδιας της της της οικογένειας τη στιγμή που τους χρειαζόταν περισσότερο.

Και έτσι έφυγε... καίγεται από πυρετό, σέρνει το ένα της πόδι, ευάλωτη στις κρύες νύχτες.

Σε κάθε βήμα, ένα δάκρυ κύλησε.

Οι κότες στο κοτέτσι την παρακολούθησαν να φεύγει, βλέποντάς την να εξαφανίζεται στον ορίζοντα. Κάποιοι είπαν μεταξύ τους:

— Άφησέ την να φύγει... Θα πεθάνει μακριά μας.

Και όταν η κότα τελικά εξαφανίστηκε στην απεραντοσύνη του ορίζοντα, ήταν όλοι σίγουροι ότι είχε πεθάνει.

Μερικοί κοίταξαν ακόμη και τον ουρανό, ελπίζοντας να δουν όρνια να πετάνε.

Ο χρόνος πέρασε.

Πολύ αργότερα, ένα κολιμπρί ήρθε στο κοτέτσι και ανακοίνωσε:

— Η αδερφή σου είναι ζωντανή! Ζει σε μια σπηλιά πολύ μακριά από εδώ.

Ανάρρωσε, αλλά έχασε ένα πόδι από το δάγκωμα του φιδιού.

Δυσκολεύεται να βρει φαγητό και χρειάζεται τη βοήθειά σας.

Υπήρχε σιωπή. Τότε άρχισαν οι δικαιολογίες:

— Δεν μπορώ να πάω, κάνω αυγά...

— Δεν μπορώ να πάω, ψάχνω για καλαμπόκι...

— Δεν μπορώ να πάω, πρέπει να φροντίσω τις γκόμενες μου...

Έτσι, ένας προς έναν, όλοι απέρριψαν το αίτημα. Το κολιμπρί επέστρεψε στη σπηλιά χωρίς βοήθεια.

Ο χρόνος πέρασε πάλι.

Πολύ αργότερα, το κολιμπρί επέστρεψε, αλλά αυτή τη φορά με οδυνηρές ειδήσεις:

— Η αδερφή σου πέθανε... Πέθανε μόνη της στη σπηλιά... Δεν υπάρχει κανείς να την θάψει ή να την θρηνήσει.

Εκείνη τη στιγμή, ένα βάρος έπεσε σε όλους. Ένας βαθύς θρήνος γέμισε το κοτέτσι.

Σταμάτησαν αυτοί που έκαναν αυγά.

Αυτοί που έψαχναν καλαμπόκι άφησαν πίσω τους σπόρους.

Αυτοί που φρόντιζαν γκόμενες τα ξέχασαν για μια στιγμή.

Η μετάνοια πονάει περισσότερο από οποιοδήποτε δηλητήριο. Γιατί δεν πήγαμε νωρίτερα;, αναρωτήθηκαν.

Και χωρίς να μετρήσουν την απόσταση ή την προσπάθεια, όλοι ξεκίνησαν για τη σπηλιά, κλαίγοντας και θρηνώντας. Τώρα είχαν λόγο να την δουν, αλλά ήταν πολύ αργά.

Όταν έφτασαν στη σπηλιά, δεν βρήκαν την κότα... Βρήκαν μόνο ένα γράμμα που έλεγε:

«Στη ζωή, πολλές φορές οι άνθρωποι δεν διασχίζουν το δρόμο για να σε βοηθήσουν όταν είσαι ζωντανός, αλλά διασχίζουν τον κόσμο για να σε θάψουν όταν πεθάνεις. Και τα περισσότερα δάκρυα στις κηδείες δεν είναι από πόνο, αλλά από τύψεις και λύπη.»

National Geographic

*θα συμπληρώσω:

συνήθως τα δάκρυα είναι και για τα μάτια του κόσμου!

 

Η εικόνα και το κείμενο αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.