Να συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε να ευτυχίσουμε!

Ισθμός Κορίνθου

Κάπου, κάποτε, μια οικογένεια αντιμετώπιζε πρόβλημα επικοινωνίας, σχέσης και συμβίωσης με το παιδί της. Το παιδί περνούσε μία δύσκολη εφηβεία με συναισθηματικές εκρήξεις και συμπεριφερόταν με κακό, άσχημο τρόπο στους γονείς του και στους γύρω. Ο καιρός περνούσε με πολύ αγάπη και υποχωρήσεις από τη πλευρά των γονέων προς το παιδί αλλά και  με μεγάλη στεναχώρια.

Κάποια μέρα, ο πατέρας κάλεσε τον γιο και του είπε πως, δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η άσχημη συμπεριφορά του. Πρότεινε ένα τρόπο να διοχετεύει τα νεύρα και το θυμό.

Ο τρόπος ήταν:

Κάθε φορά που θα αισθάνεται θυμωμένος, νευριασμένος, κι ότι όλα του φταίνε θα πηγαίνει στο πεζοδρόμιο και θα μπήγει ένα καρφί στο τσιμέντο.

Το παιδί συμφώνησε και κάθε φορά που φούσκωναν οι δυνατοί άνεμοι (νεύρα και οργή) μέσα του, θόλωνε το μυαλό του και τον «έπνιγαν», πήγαινε στο πεζοδρόμιο και έμπηγε ένα καρφί στο τσιμέντο.

Πέρασε πολύς καιρός, το πεζοδρόμιο είχε γεμίσει καρφιά και κάποια μέρα το παιδί μίλησε στον πατέρα και του είπε πως ήρθε ο καιρός να σταματήσει τον τρόπο εκτόνωσης των κακών συναισθημάτων επειδή αισθανόταν πια ήρεμος.

Τότε ο πατέρας πρότεινε στο γιο μια νέα  τακτική. Κάθε φορά που θα επιλύει ένα πρόβλημά του με ήρεμο και νηφάλιο τρόπο να βγάζει ένα καρφί από το πεζοδρόμιο.

Ο γιος συμφώνησε και κάθε φορά που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα ή δυσανασχετούσε με κάτι και το επίλυε με ήρεμο και νηφάλιο τρόπο έβγαζε ένα καρφί από το πεζοδρόμιο.

Πέρασε πολύς – πολύς καιρός, το πεζοδρόμιο άδειασε από  τα καρφιά. Στο τελευταίο καρφί που έβγαλε το παιδί πήγε στον πατέρα και του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο πεζοδρόμιο. Του έδειξε το πεζοδρόμιο που ήταν άδειο από τα καρφιά αλλά σπασμένο γεμάτο οπές,  κατεστραμμένο και είπε: «Πατέρα, είμαι ώριμος πλέον, σκέφτομαι λογικά και αντιμετωπίζω τη ζωή με νηφαλιότητα  και με ηρεμία».

Ο πατέρας χάρηκε για το παιδί του και απάντησε «είμαι υπερήφανος και χαίρομαι πολύ για σένα παιδί μου που σκέφτεσαι πριν  ενεργήσεις και αντιμετωπίζεις την καθημερινότητά σου με ηρεμία και νηφαλιότητα. Αντίθετα η προηγούμενη συμπεριφορά σου κατέστρεψε το πεζοδρόμιο, είναι σπασμένο και σκαμμένο,  γεμάτο οπές».

Δηλαδή, η κακή, η άσχημη συμπεριφορά του παιδιού όλο αυτό το χρονικό διάστημα δημιούργησε τραύματα, πληγές στους αγαπημένους του ανθρώπους και δυσχέραινε τις σχέσεις του.

Ο πατέρας και ο γιος αυτής της μικρής ιστορίας, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ενήλικες, σύζυγοι, συνεργάτες, συνάδελφοι, συμπαίκτες και άλλοι. Η αγένεια, η κακότροπη, η άσχημη συμπεριφορά και η «στοχοποίηση» ανθρώπων για την εκτόνωση του θυμού, της οργής και των νεύρων είναι ενέργειες τουλάχιστον κατακριτέες. Οι οποίες όμως δημιουργούν τραύματα, πληγές που δύσκολα επουλώνονται.

Τα ψυχικά τραύματα και οι πληγές δεν εξαφανίζονται με τη σκέψη (έστω και τη θέληση) ότι από και δω και πέρα βελτιώνω τη συμπεριφορά μου. Πολύ δε περισσότερο όταν ο «θύτης» δεν έχει παραδεχθεί και δεν έχει ζητήσει συγχώρεση και, αναγκάζεται να υποκριθεί  λέγοντας καλημέρα. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Για λίγο καιρό «φορούν τα καλά τους…» και σύντομα ο κακός εαυτός τους βγαίνει στην επιφάνεια.

Μερικές φορές οι «κακοποιημένοι» άνθρωποι υπομένουν πράγματα και καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να υπομείνουν με το αιτιολογικό της αγάπης αν συνδέονται με οικογενειακούς δεσμούς, του σεβασμού, της ευγένειας και μιας υποτυπώδους αξιοπρέπειας αν κινούνται σε εργασιακούς ή κοινωνικούς χώρους. Η ενσυναίσθηση, η καλοσύνη και η ευαισθησία δεν πρέπει να μεταφράζονται ως αδυναμία. Οι «κακοποιημένοι» άνθρωποι σκέφτονται πολύ, μερικές φορές πάρα πολύ, να μην πικράνουν, να μην ενοχλήσουν, να μην δημιουργηθεί πρόβλημα, να μην αναστατώσουν την οικογενειακή ή την εργασιακή ηρεμία και γαλήνη των άλλων. Αυτός ο τρόπος δημιουργεί πρόσθετο ψυχικό βάρος. «Ψυχή που κλαίει, ασθενεί το σώμα»  λένε.  

Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας όσα μας συμβαίνουν. Καλό είναι να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, να μιλάμε για τις ψυχικές πληγές και ποιος μας τις δημιούργησε. Να μιλάμε για τα γεγονότα με αποδείξεις, αν είναι εφικτό. Να ζητάμε βοήθεια από ανθρώπους που εμπιστευόμαστε κι αν χρειάζεται να ζητάμε βοήθεια από θεραπευτές της ψυχής και του σώματος.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός, ο καθένας και η καθεμία από εμάς είναι μία ξεχωριστή, μοναδική, πολύ ιδιαίτερη ψυχή και αξίζουμε πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε, αξίζουμε τα καλύτερα!!! Να μην επιτρέπουμε να μας κακομεταχειρίζονται και να μας υποτιμούν. Απαράβατος κανόνας.

Αν έχουμε εξαντλήσει τις παραχωρήσεις, τη καλή διάθεση για επίλυση του προβλήματος και εξαντληθεί/αρρωστήσει σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Τότε καλύτερα είναι να αναζητήσουμε άλλες διεξόδους επίλυσης ακόμη και να «περάσουμε τη γέφυρα», να προχωρήσουμε μπροστά. Χρέος μας είναι να στεκόμαστε όρθιοι για τον εαυτό μας και για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, με διαυγή και γρήγορη σκέψη και με εγκάρδιο χαμόγελο. ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!

Καλή Παναγιά με ψυχική και σωματική υγεία, οικογενειακή γαλήνη και εργασιακή ηρεμία! Χαρούμενες στιγμές με αγαπημένους μας ανθρώπους.

@Ευχαριστώ θερμά τον καλό φίλο Δημήτρη Π. που μοιράστηκε μαζί μου τη παραβολή. Δημήτρη χαίρομαι τις συζητήσεις μας. Με βοήθησες να ταξινομήσω τις σκέψεις μου και να γράψω το παρόν κείμενο. Να είσαι καλά και να περνάς όμορφες οικογενειακές στιγμές!