Στο ακρογιάλι της Ουτοπίας

Φύση, κάπου στα βουνά της Καρδίτσας

[…] Αυτό που θα 'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα. Και τι ωφελεί. Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα. Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα. Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν' ακούσω τη φωνή του
να μου πει ψιθυριστά:
"Μην κλαις". Μόνο αυτό. Τίποτ' άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό.[…]

Αλκυόνη Παπαδάκη

Στο ακρογιάλι της Ουτοπίας