 |
| Βόλος, Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο |
Περπατάμε στ’ ανηφόρι που επιλέξαμε
ωραίοι όπως το γέλιο των παιδιών
σε κόσμους που δεν συγχωρούν
εκείνους που χαμογελούν
κι ελεύθερα συλλογίζονται
Γιατί το χαμόγελο είναι εχθρός του φόβου
κι ο φόβος εχθρός της ελευθερίας
Περπατάμε σε κόσμους σκληρούς
σαν την πέτρα των ξερονησιών
που έστελναν για συμμόρφωση
τις ασυμβίβαστες φωνές
Περπατάμε μοναχικοί κι ωραίοι
σαν την αιγαιοπελαγίτικη ανατολή
σε δρόμους που είχαμε από παλιά χαράξει
Σφίγγουμε τα δόντια και τις γροθιές μας
και προχωράμε με το χαμόγελο για οδηγό
Δεν έχει σημασία αν είμαστε λίγοι
Ποτέ δεν έκαναν οι πολλοί τη διαφορά
Ο δρόμος είναι μακρύς
σαν την ιστορία αυτού του τόπου
και τα αρπακτικά που μας περιτριγυρίζουν
είναι μονίμως πεινασμένα και βιαστικά
Πρέπει να τα σταματήσουμε προτού κατασπαράξουν
κάθε κομμάτι αυτής της γης για να συνεχίσει
ο ήλιος να λάμπει στα μάρμαρα, στο Αιγαίο
σε κάθε
καρδιά που πονά γι’ αυτό τον τόπο.
Γιάννης Παπουτσάκης
Γιάννης Παπουτσάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.