Της αγάπης φως

Φθινοπωρινή Βελίκα

Βαθιά μες στο αίμα μου
τρύπωσε φως,
δυνατό φως
και φωτίστηκε άξαφνα
όλο το «είναι» μου
και σιγά σιγά ελάφρυνα
τόσο πολύ…
που πια δεν υποφέρω

Έλαμψα και μόνο
απ’ τη λαχτάρα
να σε συναντήσω
και τα κατάφερα…
Κι ήσουν εσύ,
η λαμπερή πρώτη ακτίνα του ήλιου,
που μου είπες σιγανά…
άσε με να σε γνωρίσω,
όμορφα να αισθανθείς
όταν θα σε φιλήσω

Αλήθεια,
πώς μπορείς εσύ
με το γλυκό σου φως,
να διεισδύεις τόσο βαθιά
μες στην καρδιά μου
και να χαρίζεις χρώματα
τόσο ζεστά,
που να ξυπνούν
τα πιο τρελά όνειρά μου;

Γιώργος Καραγιάννης