Φθινοπωρινές Θεατρικές Συναντήσεις

@Το κείμενο «Φθινοπωρινές Θεατρικές Συναντήσεις» είναι του Λαρισαίου θεατρόφιλου Αλέξανδρου Πατουλιώτη.

Το «Θεσσαλικό Θέατρο» για το φετινό φθινόπωρο, προγραμμάτισε ένα κύκλο παραστάσεων από έργα τα οποία ο καλλιτεχνικός διευθυντής έκρινε ότι είναι άξια να παρουσιαστούν και στη Λάρισα. Ο αρχικός σχεδιασμός αφορούσε  έξι έργα, τα οποία με την προσθήκη του έργου της Μ. Μαγρίζου, έγιναν επτά.

Το Θέατρο της πόλης μας για μια ακόμη φορά, έκανε τη Λάρισα για ένα μήνα να ζει εν μέσω φθινοπώρου, μια θεατρική άνοιξη. Η διαίσθηση του Κώστα Τσιάνου ανταμείφθηκε, αν κρίνω από την προσέλευση του κόσμου στις τρεις παραστάσεις που παρακολούθησα. Το γεγονός ότι σε δύσκολους οικονομικά καιρούς το «Θεσσαλικό Θέατρο» αποφασίζει να παρουσιάσει επτά θεατρικά έργα στη πόλη μας, σε χρονικό διάστημα ενός μηνός και ο κόσμος ανταποκρίνεται, δείχνει την δυναμική και την εμπιστοσύνη του κοινού στον θεσμό των Δημοτικών Θεάτρων.

Θα μου πείτε ίσως, ότι τα έργα αυτά δεν ήταν παραγωγές του «Θεσσαλικού Θεάτρου». Θα συμφωνήσω αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αν πίσω από την παρουσία τους στην Λάρισα δεν ήταν το Δημοτικό Θέατρο, θα είχαν την ίδια επιτυχία και ανταπόκριση.

Με την ευκαιρία θα ήθελα να αναφερθώ για λίγο και στα Δημοτικά Θέατρα. Η καινούργια νομική μορφή λειτουργίας των Δημοτικών Θεάτρων ως θεατρικές κοινωφελείς επιχειρήσεις, είναι αβέβαιο ότι βοηθούν την ανάπτυξη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Οι μεταρρυθμίσεις είναι αποδεκτές όταν οδηγούν σε καινούργιες ιδέες, διευκολύνουν την έκφραση των τεχνών και όχι όταν οδηγούν σε στασιμότητα και τέλμα. Ο καιρός θα δείξει. Το «Θεσσαλικό Θέατρο» βέβαια επειδή πατά γερά στα πόδια του είμαι αισιόδοξος ότι θα ξεπεράσει τις όποιες οικονομικές και γραφειοκρατικές δυσκολίες.

Όπως είπα νωρίτερα, τελικά είδα τις τρεις από τις επτά παραστάσεις. Η επιλογή εν μέρει ήταν τυχαία και βασίστηκε στον ελεύθερο χρόνο, αλλά και στις οικονομικές δυνατότητες κατά τον χρόνο παρουσίασης των έργων. Νομίζω ότι επτά έργα σε χρονικό διάστημα ενός μήνα είναι πολλά για τους περισσότερους οικογενειακούς  οικονομικούς προϋπολογισμούς. Ίσως ένα ενιαίο μειωμένο εισιτήριο για όλες τις παραστάσεις θα βοηθούσε τους θεατρόφιλους. Γνωρίζω τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος (διαφορετικοί θίασοι, διαφορετικές παραγωγές) αλλά ίσως θα μπορούσε να βρεθεί μια χρυσή τομή. Τέλος πάντων και έτσι μια χαρά ήταν. Το κοινό μπορούσε να επιλέξει με τα δικά του κριτήρια ποιες παραστάσεις θα παρακολουθήσει.

Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν η μετατροπή σε θεατρικό έργο από την Μάρω Μπαρδάκου του best seller της Οριάνα Φαλάτσι «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ». Η Μάρω Μπαρδάκου παρουσίασε ένα μεστό κείμενο και νομίζω ότι από άποψη θεατρικής δομής ήταν το πιο πλήρες από αυτά που παρακολούθησα. Η σκηνοθεσία ήταν του Μάνου Πετούση και η ερμηνεία της Ζέτας Δούκα . Το γεγονός ότι από το 2001 μέχρι και σήμερα η Δούκα δουλεύει συνεχώς σ’ όλες τις θεατρικές περιόδους, δείχνει ότι είναι αποδεκτή από το σανίδι. Το έργο με την συμβολή του Πετούση έχει αρκετά δυνατές στιγμές. Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα καριέρας που καλείται να αντιμετωπίσει μια εγκυμοσύνη. Η ηρωίδα αποβάλει το παιδί προφανώς από δικιά της ευθύνη. Ο φεμινισμός της εποχής και η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης μοιάζουν λίγο παρωχημένα, αλλά δεν εμποδίζουν τον θεατή να παρακολουθεί με ενδιαφέρον την παράσταση.

Η δεύτερη παράσταση ήταν «Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη  σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη και ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου. Ο Τσιπιανίτης που σπούδασε φιλολογία, εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε life style περιοδικά (Symbol, Down Town), πράγμα που τον έχει επηρεάσει όπως φαίνεται στο θεατρικό του κείμενο. Ο Σταμάτης Πατρώνης που ήταν βοηθός σκηνοθέτη στο επιτυχημένο «Παρά πέντε» και συνεργάτης του Αλέξανδρου Ρήγα, έδωσε ρυθμό στην παράσταση. Ατυχείς οι ξενόγλωσσες  μουσικές επιλογές του έργου. Το εύρημα του συγγραφέα να ζει μια πόρνη πάνω από το διαμέρισμα όπου κατοικεί η ηρωίδα και που έδωσε τον τίτλο στην παράσταση, δεν είναι αυτό που την χαρακτηρίζει. Η Κατερίνα Διδασκάλου απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών σκεπάζει τα πάντα, όπως εύλογα αναγράφεται στο ενημερωτικό σημείωμα των παραστάσεων.

Τελευταία παράσταση που παρακολούθησα η «Βασιλική» της Βάσως Νικολοπούλου, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα και ερμηνεία της Αθηνάς Μαξίμου.Η συγγραφέας παρουσιάζει την ηρωίδα της «Βασιλική», να ζει επί είκοσι χρόνια έναν κρυφό έρωτα. Όταν εκείνος την αφήνει για «να νοικοκυρευτεί», εκείνη παλεύει με την «προδοσία» και με τα χαμένα χρόνια της ζωής της. Λόγος ποιητικός και πολλές φορές λυρικός από μια συγγραφέα με δυνατή πένα και λογοτεχνική διάθεση. Η σκηνοθέτης Λίνα Ζαρκαδούλα φαίνεται ότι έχει θετικές επιρροές από τους σκηνοθέτες που δούλεψε μαζί τους (Στάθης Λιβαθινός, Σωτήρης Χατζάκης κ.α.)

Η βραβευμένη Αθηνά Μαξίμου (στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) με ερμηνείες κλασσικού ρεπερτορίου, καταφέρνει να ακροβατεί στο τεντωμένο σχοινί έντονων συναισθημάτων, από την οργή και το πάθος για εκδίκηση, ως την άνευ όρων λατρεία. Αρνητικό της παράστασης το υψηλό εισιτήριο.

Περιμένουμε με αγωνία την χειμερινή παράσταση του «Θεσσαλικού Θεάτρου» και νέες εκπλήξεις από τον Κώστα Τσιάνο  και τους συνεργάτες του.