Γι' αυτό το λόγο σου ανοίγω την πόρτα να μπεις...

Βελίκα

«Βαρέθηκα πια αυτή την προσέγγιση στη ζωή που στηρίζεται στο «εγώ».
Κουράστηκα ν' ακούω τον κόσμο να λέει «εγώ» και «εγώ».
Θα 'θελα για μια φορά να τους ακούσω να λένε «εμείς».
Δεν είναι όμορφο το «εμείς»;
Το «εγώ» είναι σημαντικό, μα έχετε καταλάβει πόση δύναμη κλείνει μέσα του το «εμείς»;
Εσείς κι εγώ μαζί είμαστε πιο δυνατοί απ' όσο εσείς κι εγώ μόνοι μας
και μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι, όταν βρισκόμαστε μαζί, δε δίνω μόνο, αλλά και παίρνω. Έτσι μπορώ να έχω τέσσερα χέρια, δυο δικά μου και δυο δικά σου,  δυο κεφάλια - πράγμα που σημαίνει νέες δημιουργικές ιδέες -
και δυο διαφορετικούς κόσμους, το δικό σου και το δικό μου.

Γι' αυτό το λόγο σου ανοίγω την πόρτα να μπεις...»

Λέο Μπουσκάλια
Να ζεις ν' αγαπάς και να μαθαίνεις

Γνώμη του...

Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας

Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.

Θουκυδίδης

μτφρ: ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι
(από τον "Επιτάφιο" του Περικλή)

Γνώμη της...

Ουρανούπολη, με το καραβάκι προς το Άγιο Όρος.

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί,

έξυπνοι και χαζοί,

όμορφοι και άσχημοι,

υπάρχουν μόνο

άνθρωποι που αγαπήθηκαν

και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν...!

Μαλβίνα Κάραλη

Ελλάδα Είναι Μία

Ουρανούπολη, κόλπος Αγίου Όρους

Όπου και να πας, όπου κι αν βρεθείς

σαν την Ελλάδα δεν θα βρεις

Ελλάδα είναι μία

Κάτι θα ξέραν οι θεοί

και του Ολύμπου την κορφή

την είχαν κατοικία

Την Ελλάδα απ’ την καρδιά σου

δεν μπορεί κανείς να βγάλει

Έχει μάθει στα παιδιά της

να ’ρχονται κοντά της πάλι

Όπου και να πας, όπου κι αν βρεθείς

σαν την Ελλάδα δεν θα βρεις

Ελλάδα είναι μία

Έχει θρησκεία την πενιά

και τη ρετσίνα την παλιά

για Θεία κοινωνία

Την Ελλάδα απ’ την καρδιά σου...

Παραδοσιακό τραγούδι

@ Ελλάδα απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι από οπουδήποτε της αγαπημένης μας πατρίδας, να είναι από νησί ή παραθαλάσσια περιοχή. Είναι από την Ουρανούπολη ταξιδεύοντας για το Άγιο Όρος.  

Εδώ σ' αγαπάω εγώ!

Σκλήθρο, παραλία Γλυμένης Μύλου

Εδώ σ' αγαπάω εγώ!

Δεν πα' να σε κρύβει

όσο θέλει ο ορίζοντας

- ματαιοπονεί!

Εσένα σ' αγαπάω εγώ.

Επιμένω.

Ακόμα και μέσα στην ψύχρα των γύρω πραγμάτων

Πάμπλο Νερούδα

Το γραφικό Σκλήθρο με τις ειδυλλιακές παραλίες του. Της Αίγλης Μότσιου

Θέα από το Σκλήθρο

Εκεί όπου η αρμύρα της θάλασσας σμίγει με το θρόισμα των δέντρων του βουνού είναι φωλιασμένο το γραφικό Σκλήθρο, είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στο κατάφυτο Μαυροβούνι το οποίο θεωρείται το λίκνο των Κενταύρων, σε υψόμετρο 440μ., σε σημείο που να μην είναι ορατό, απέχει από τη Λάρισα 67,5χλμ και 30χλμ από την Αγιά. Το καταπράσινο Σκλήθρο με τα αιωνόβια πλατάνια τα οποία είναι ντυμένα με κισσούς και δημιουργούν φυσικά πανύψηλα «τείχη», με τις οξιές, τις καστανιές και τις βελανιδιές, χτίστηκε  κατά τη  διάρκεια της δουλείας στην οχυρή θέση που βρίσκεται σήμερα, ώστε να αποφεύγονται οι πειρατικές επιθέσεις. Λέγεται πως το όνομά του το πήρε επειδή στη θέση του υπήρχε ένα αιωνόβιο δέντρο σκλήθρο – ένα είδος υδρόφυλλου φυτού. Παλιά η ονομασία του χωριού  ήταν Κεστενέ-Κιόι, που σημαίνει Καστανοχώρι, το όνομα αποδίδεται, κατά την παράδοση,  από τις καστανιές που φυτεύτηκαν για εκμετάλλευση, παραγωγή και εμπορία κάστανου, σ’ ολόκληρο το Αιγαίο. Το Κεστενέ-Κιόι ανήκε στο Δήμο της Κασθαναίας με έδρα το Κεραμίδι. Κατά τους ιστορικούς, η Κασθαναία είναι η πόλη της ήρεμης καστανιάς και ήταν προφανώς εστία εξαπλώσεως και κύριος τόπος εξαγωγής των κάστανων. Επίσης στην παραλία της αρχαίας Κασθαναίας σκόρπισαν τα συντρίμμια του περσικού στόλου μετά την ήττα του Ξέρξη το 480 π.Χ.. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν πως τα ερείπια από τα τείχη μιας πόλης, στην ανατολική πλευρά του Πηλίου, είναι η αρχαία Κασθαναία. Το Σκλήθρο το 1912 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα, σήμερα ανήκει στο Δήμο Αγιάς και περιλαμβάνει τους οικισμούς Ρακοποτάμου και Ισιώματα με τις μαγευτικές παραλίες Ρακοποτάμου, Μεταλλείο (Ισιώματα) και Γλυμένης Μύλου.