Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ανοιχτό Θέατρο Τυρνάβου

Όμορφη και παράξενη πατρίδα 

ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα 

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά 

στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά 

κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται 

μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται 

Όμορφη και παράξενη πατρίδα 

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα 

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά 

κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα 

μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς 

ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους 

Όμορφη και παράξενη πατρίδα 

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Όμορφη!!!

Οδυσσέας Ελύτης

Δίχως πανί

Παλιουριά

Δίχως πανί, δίχως κουπί, ἂν μᾶς σέρνει
ὁ γιαλός μας,
δίχως ἄστρο ἂν μᾶς θέλει ἡ νύχτα,
δίχως ἥλιο ἂν μᾶς καλεῖ ἡ ημέρα,
ποῦ εἶναι ο κόσμος;

Νικηφόρος Βρετάκος

Αν μπορούσες να υπάρχεις ...

Πάρκο Αλκαζάρ

“ .....Αν μπορούσες να υπάρχεις...

έναν αιώνα μετά, τότε θα έβλεπες,
πως το Φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο...
έγινε Άστρο......”

Νικηφόρος Βρεττάκος

Γνώμη του ...

Σαραντάπορο

Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τους κουβαλάει.

Νίκος Καζαντζάκης

Γνώμη του...

Πάρκο Αλκαζάρ

[...] Είναι γόνιμη η μοναξιά, επειδή είναι δύσκολη. Ένας παραπάνω λόγος για να επιχειρήσουμε κάτι, πρέπει να ’ναι η δυσκολία που το κάτι αυτό παρουσιάζει.
Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να ’ναι το δυσκολότερο απ’ όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ’ άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. [...]

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Γράμμα σ ένα νέο ποιητή.

…ξέχασα νὰ ζήσω.

Άγιος Νικόλας, Βόλο.

[…] Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,
ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.
Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ
καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.
Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο
κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί. […]

Τάσος Λειβαδίτης

Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Ελάτη

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μενέλαος Λουντέμης

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού

Μετέωρα

- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...

Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Τάσος Λειβαδίτης

Λιβάδι Ολύμπου, μαγευτικό κάθε εποχή! Της Αίγλης Μότσιου

Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Αίγλης Μότσιου

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί

Πρωινό το 1950 στην κεντρική πλατεία Λάρισας

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο….....

Μενέλαος Λουντέμης