Το παιδί - γυναίκα (στην Κατερίνα Σ.), του Στέφανου Ζησόπουλου (Άκανθος)

Λειψοί, από ψηλά

 Έχω ένα βάρος το νοιώθεις ;

-Ναι... μα θα στο διώξω

-το ξέρω

μόνο εσύ,

άνοιξα πάλι το παράθυρο

κι ένας αέρας άγριος όρμησε μεσ΄ το κλειστό δωμάτιο.

Άκουσα τη φωνή σου,

μόνο εσύ.

Μα τι μού στειλες;

άρωμα απ τη ζωή σου

Κι ήταν ποιό ζωντανό κι απ τη βουή ετούτου του ανέμου.

Η αναπνοή σου.

Λίγο προτού αρχίσει να βραδιάζει

πάλι εδώ.

Μόνο εσύ,

σ ετούτο τον καιρό

μ άκουσες να μιλώ σιγά,

όταν όλοι μιλούσανε,

και μ άφησες να δώ μέσα απ τα μάτια σου

ολόκληρο ένα καλοκαίρι.

Μόνο εσύ,

περπάτησες το μονοπάτι

όταν όλοι πήγαιναν απ το δρόμο.

Κι εσύ που πέταξες ψηλά, πάνω από τούτων των ανθρώπων της ζωές,

κι ο ήλιος - έρωτας έγραψε τη σκιά σου

πάνω στό πέλαγος,

με λέξεις, και με χρώμα

και μυρωδιές

του άγονου λόφου.

Κι εσύ ήσουν πάλι ατίθαση και μόνη στο σπίτι με τα γεράνια,

μες τις εικόνες ,και τους μύθους που χαθήκανε

στό δρόμο πρός τη θάλασσα.

Και οι ιστορίες πλεγμένες στα μαλλιά σου,

και μια μικρή αχτίδα ηλιοφώς πάνω στο μάγουλο,

κι οι μνήμες οι αδοκίμαστες στ΄ ανθρώπινα και στα θεϊκά τα μέτρα

σου άνοιξαν δρόμο.

Μόνο εσύ

σ ετούτη τη βαθιά θάλασσα που αγαπήσαμε

κολύμπησες για σένα .... και για μένα

Το ποίημα και η φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.