Το δακρυσμένο χαμόγελο της Αντιγόνης, του Στέφανου Ζησόπουλου (Άκανθος)

 

Χωριό Κιόνι της Ιθάκης

Μπλέ...... μόνο μπλέ

κι ολόγυρα, χιλιάδες χρώματα

και ήχοι από κύματα

έτσι ήταν κάποτε το σπίτι σου,

πνιγμένο στα γεράνια , με τις βαμμένες γλάστρες,

κόκκινες, κι άσπρο σαν τον αρχαίο αφρό κάτω απ το φως.

Και η σκιά του χρώμα ριγμένο πάνω στο άγονο.

σαν των ανθρώπων τις κρυφές στιγμές,

που άξιζαν πιό πολύ κι από την ίδια τη ζωή τους,

τις θαμμένες βαθιά, κάτω απ τα χαλίκια του βυθού.

Είναι νωρίς μέχρι την ώρα που βραδιάζει,

και πάλι αργά,κοντά στο τέλος ετούτου του καλοκαιριού

για να μιλήσω για σένα , Ελένη-Αντιγόνη-θάλασσα

μα πάλι θα σε βρώ

μέσα το μύθο

μεσ΄ τις θλιμμένες τελετές της Άνοιξης

μεσ΄ το χειμώνα, μεσ΄ στους καιρούς

μέσα στα σπίτια τ απλησίαστα των ανθρώπων,

τα κλειστά.

Κι αιώνες πρίν κι αιώνες μετά έξω απ το χρόνο,

θα περπατήσουμε μαζί, πάνω στην πατημένη ρίγανη

με τις κλεμμένες λέξεις, που χάσαμε,

κάτω απ τον ήλιο , μες τις βαθύχρωμες σκιές.

Πάνω στα βράχια των νησιών,

στις απροσπέλαστες χαράδρες που οδηγούν στη θάλασσα.

Θα πετάξουμε πάλι,

με τα χέρια ανοιχτά,

σαν τα παιδιά.

Θυμήσου το Βλέμμα του ζώου ,

που άφησε και την τροφή που τού ΄φερες για να σ ευχαριστήσει,

και το χέρι, που χάιδεψε

το ανέγκιχτο μάγουλο

το μεσημέρι.

Κι εδώ, μεσ΄ τα μισά του δρόμου

με τη σκιά σου επάνω μου να πέφτει,

είδα ξανά το εξαίσιο πρόσωπο

μέσα στο φώς μισό, και τ άλλο μες τις μνήμες.

Μα ο Αύγουστος ,τελειώνει μου πες

το ξέρω

σ αγαπώ

Το ποίημα και η φωτογραφία αλιεύθηκαν από το διαδίκτυο.