ονειρεύομαι ένα ταξίδι σαν παιδικό παράπονο,

Ονειρεύομαι κάτι δροσιστικό,
ένα αίνιγμα σαν μια φιλία
μια λέξη σαν ένα χέρι αρπαγμένο
μέσα στον πανικό

[…]
ονειρεύομαι ένα ταξίδι σαν παιδικό παράπονο,
ένα ρολόι που να μη μας διώχνει,
το πρωινό τσιγάρο που κάνει το δήμιο
ν’ αργοπορεί
ή το ασυνάρτητο γέλιο ενός κοριτσιού
σαν μια Ιλιάδα,
ονειρεύομαι να μην ονειρεύομαι,
μόνο να κάθομαι έξω στα χωράφια,
την ώρα που νυχτώνει
και το σφύριγμα του τρένου μακριά ακούγεται,
άξαφνα, έξω απ’ τη ματαιότητα.

Τάσος Λειβαδίτης

Ο πίνακας ζωγραφικής είναι του καλού μου φίλου Β. Μ..